Mumbai, 28 januari 2023

Van Dar es Salaam Mumbai naar Mumbai: je vliegt een uur of zes boven de Arabische Zee en dan ben je, midden in de nacht, op de luchthaven. Het duurt dan nog een paar uur voor je de grootste stad van India in kunt.  

De ontvangsthal of de douanehal is gigantisch. Daar kunnen ze in de Jaarbeurs een goeie 50 plus beurs in organiseren. Het aantal loketten is ook groot, maar de rijen van mensen die het land in willen is nog groter. 

Het E-visum hebben we bij ons, dus dat is het probleem niet. Bijna alle mensen in de slang op weg naar de stempelaars in het hok zullen hun visum netjes vooraf geregeld hebben. Waarom het zo lang duurt is niet altijd duidelijk. We zien wel verschillende groepen lang wachten. 

Dat is natuurlijk de groep waarvan iets ontbreekt in het visum. Bij een andere groep is er een taalprobleem. Er moet een afdruk komen van twee keer vijf vingers. Het afdrukapparaat is op zich best simpel, maar als je het nog nooit gebruikt hebt, is het best moeilijk. Als je elkaars taal niet spreekt, is het ook ingewikkeld uitleggen. 

Eentje uit de groep kan het uitleggen, maar die staat al achter de douane. Hij mag niet terugkomen om zijn vrouw te helpen. Ook niet als er problemen zijn met de foto. De douanier wil een foto maken van het hele gezicht, in ieder geval van de ogen, de neus, de mond en de oren. De oren zijn lang niet altijd bij iedereen zichtbaar. Maar mag je je hoofddoek zo maar voor een deel afdoen? De hulplijn staat dus al vaak achter de Douane en kan en mag niet helpen. 

Het is een mooi wacht- en kijkverdrijf in de nacht. Onder het felle licht van de luchthaven zien we niet dat het inmiddels licht is geworden. Onze rugzakken staan naast de bagagebelt, met een groot kruis er op. De man die er bij staat weet raadt. Hij pakt een karretje en vraagt ons om te volgen. Een kruis op een rugzak betekent extra controle. De man heeft een officieel luchthavenpakje aan, we moeten hem maar volgen, want hij zegt dat hij ons snel langs de extra controle kan loodsen. 

Voor we het goed en wel in de gaten hebben, is dat ook gebeurd. Het kost ‘only’ 20 dollar, zegt hij. We weten van de vorige keer in India dat het woord ‘only’ anders wordt gebruikt dan wij gewend zijn. Het is niet slechts, of alleen maar. Toch voelt het niet fijn. We zien nu ook dat dat officiële luchthavenpakje van die man helemaal niets officieels heeft. We zeggen dat we ‘only’  eens helemaal niets betalen. 

EIgenlijk zou dit reden moeten zijn voor een langdurige klaagzang over de onveiligheid op de luchthaven, dat je zelfs al bij het ophalen van je bagage op moet passen om niet afgezet te worden. Het kan komen door de vermoeidheid van de douaneslang in combinatie met de reis over de Arabische Zee. Meer waarschijnlijk is: HALLO INDIA, LEUK DAT WE ER WEER ZIJN. We kunnen ons heel goed voorstellen dat je ons niet gemist hebt, wij jouin ieder geval wel. 

De komende zeven weken zijn we er. Deze keer gaan we niet van Delhi naar Agra naar Varanassi, naar Calcutta en Darjeeling, deze keer gaan we naar Mumbai en dan naar het zuiden. Vooralsnog staan alleen de eerste twee dagen vast.