Kochi, 15 februari 2023 

Het is cultuur van de streek, je moet het meemaken om na afloop er ook echt iets van te kunnen zeggen. Vaak weet je bij voorbaat al dat het zal tegenvallen, of nog erger. 

In het Kerala Kathakali Centrum is een voorstelling: de dood van Kichaka. 

De titel verraad het einde al. Kichaka is gewoon een beetje een akelige gozer met een heftig masker op. Hij doet heel naar tegen Malini. Maar als zij niet op zijn avances ingaat, zijn de poppen aan het dansen. 

Aan het eind is Kichaka doodgemaakt door Valala. 

Er zijn drie bedrijven en tussen de bedrijven door zijn er twee mannen die letterlijk het doek ophouden. Alle rollen worden door mannen gespeeld. De boosdoener ziet er het indrukwekkendst uit. De vrouw kijkt de hele tijd met een schuin hoofd, sneu uit haar ogen. 

De doodmaker is stoer. Gelukkig hebben we ook nog een Nederlandse (!) vertaling van het stuk meegekregen. Alles is duidelijk.

Het is kleurrijk dat moet gezegd. Maar het doet ook pijn aan mijn oren. Gevoelig punt die oren. De Kathakalimuziek heeft zang, trommels, jankende trekzak en een zanger die iets in mijn evenwichtsorgaan verstoort. Ik moet me aan mijn stoel vasthouden om niet over te geven. Een nogal overdreven reactie, dat vind ik zelf ook, maar het gebeurt.

Het is de dag van de irritatie. Volstrekt terechte irritatie, natuurlijk, maar niet echt handig. Na weken van ‘doet-ie-het-wel-of-doet-ie-het-niet’ toch maar besloten om een nieuwe laptop te kopen. Het blijkt universele taal, de taal van de computerrmannetjes in de computermannetjeswinkels (zie ook verhaal 44). 

De eerste vraag bij binnenkomst is: wat wilt u. Wilt met een t, zo zijn ze wel in zo’n winkel. We willen een laptop waar we vooral op kunnen typen. Maar wat wilt u?  Ondertussen staan er vier, vijf mannetjes om ons heen. De manager (hij heeft als enige geen roze, maar een zwart shirt) komt er ook bij. Niemand weet wat de laptop die ze verkopen kan, maar gelukkig komt er nog een verkoper bij. En opnieuw de vraag: wat wilt u? 

Ik loop weg bij de computermannetjes maar blijf wel in de computermannetjeswinkel. Tenslotte wil ik met een werkende laptop de winkel verlaten. Ademhalen in de door ijskoude lucht doordesemde aircoruimte. Het gesprek gaat verder: Nee, deze laptop heeft een (volgt een getal) processor en nee, ik heb geen idee of er een oude usb of een moderne usb aansluiting is. Of de doos open mag, dat we zien wat we kopen? 

We hebben het gezien, we hebben het gekocht. We lopen met een doos en een snoer en een microsoft office pakket de deur uit. Stoom nog net niet uit mijn oren. 

Wat hebben de computermannetjes uit de computermannetjeswinkel nu met de voorstelling te maken? 

Helemaal niets. Behalve dan mijn bovenmatige irritatie.