Stonetown, 4 januari 2023

De oude man zet een fluitketel met water op een vuurtje. Hij maakt kleine kopjes schoon in best troebel water. De kopjes zijn wit, met zachtroze streepjes erop. 

Als de ketel fluit vult de man de kopjes. Opeens is het hete water koffie geworden. Zonder al te veel woorden komen er klanten af en aan. Als hun kopje leeg is, maakt hij ze weer schoon in het troebele  water. Het is magie, de kopjes komen er altijd spierwit uit, met zachtroze streepjes. 

In het oude deel van Stonetown krioelt het van de straatjes. De meeste van die straatjes zijn gevuld met winkels voor ons soort, voor toeristen. Ik zie niet dat er ook daadwerkelijk ooi iets verkocht wordt en dat  lijkt de druk om te willen verkopen alleen maar groter te maken. 

‘Komt u in mijn winkel, kijken is gratis.’ We zien schilderijen die we aan de andere kant van Zanzibar ook zagen. Heel veel leeuwen en de ruggen van dansende Masai vrouwen met potten op hun hoofd. Heel veel zebra’s en andere zwart-wit strepen op een schilderij. Wie zien houten giraffes, houten olifanten en houten van alles verder nog. Iedere winkel hetzelfde, krioelend straatje na krioelend straatje. 

Zes van die straatjes komen samen op het plein van de oude man met de fluitketel. Op het midden van het plein zijn twee grote tafels waaraan mannen domino spelen, ze zijn nogal fanatiek. Tijdens het spel veel rumoer, als het afgelopen is slaan de mannen elkaar op de schouder. Sommigen bestellen koffie. 

Aan de zijkant van het plein kijkt een collega-toerist in iets meer dan een bikini naar een bord waarop staat dat je hier netjes gekleed moet gaan. Onder dat bord zit een tandeloze man met bushbaby’s in zijn bloes, in zijn nek en op zijn schoot. Hij heeft flesjes melk en geeft de kleine dieren die een kruising lijken van een eekhoorn en een grote muis, te eten. 

Soms doet hij een beetje melk op zijn hand. De bushbaby’s drinken uit zijn hand. Je mag het zelf ook proberen en als de diertjes dan uitgedronken zijn, verdwijnen ze weer onder de bloes van de man of in zijn nek, of op zijn schoot. 

De oude man met de fluitketel blijft water koken en koffie maken. Een klein meisje van een jaar of zes lacht vriendelijk naar hem, en ze krijgt een aai over haar bol en een gevulde thermoskan. 

Het pleintje is een oase. 

Als de oude man met de fluitketel weer een wit kopje met koffie vult krijgt hij wat muntjes of een beduimeld briefje. ‘Een koffietje doen,’ krijgt hier een heel nieuwe betekenis. Of misschien is het wel zoals het hoort te zijn.