Stonetown, 5 januari 2023

De baard heb ik nog niet zo lang en om op het eind van dit verhaal vooruit te lopen, ik heb de baard ook niet zo lang gehad. 

Uit luiigheid geboren, zag het er best aardig uit. Pas na een paar weken kreeg ik in de gaten dat ik ‘het ding’ moest bijhouden. Maar een superverzorgde baard vind ik te glad, dus de trimmer niet meegenomen op reis. 

Tijdens een strandwandeling word ik een paar keer achter elkaar aangesproken met: “hé, jij bent een leeuw.” De strandverkopers wezen dan naar mij, naar de haren op mijn wangen en de uitbundig uitstekende haren op mijn hoofd. Een leeuw dus. 

Ben ik dan de Nederlandse leeuw?  Nee, dat kon niet. Nederland heeft geen leeuwen, Tanzania wel. Ik ben zeker geen Tanzaniaanse leeuw, dus dan moet ik maar naar de kapper. In Janbiani ga ik niet naar Cutz Hairdresser of mama hairsaloon. Ik wacht tot de hoofdstad om naar de kapper zonder naam te gaan.  

“Knippen en scheren?” “Ja.” Ik krijg een nieuwe kappersmantel om met de strepen van een zebra. Mijn dikke nek werd afgeklemd met van dat rekbare kapperspapier. De leeuw verandert in de kappersstoel in een tam hondje. De spiegel is veel te confronterend om het allemaal van dichtbij mee te maken. Ogen dicht en denken aan al die andere kappers op reis. 

De eerste herinnering gaat naar een kapper die me helemaal niet geknipt heeft. In Chili sliepen we bij een vulkaan in een houten huis. Het hostel was nogal gehorig, maar toch konden we het geluid van de buurman niet thuisbrengen. Pas een dag later, toen we zijn deur open zagen staan, begrepen we dat het ijzer-op-ijzer geluid de schaar van een kapper was. Blijkbaar een stille kapper, want praatgeluiden hoorden we niet. 

Op Cyprus stak de kapper na afloop mijn oren in brand, zodat de oorhaartjes ook verdwenen. Op Malta werden wattenstaafjes met iets eraan gebruikt om neusharen met grof geweld te verwijderen. Op Sardinië lakte de kapster tussendoor haar nagels, in Mongolie knipte Cécile op goed geluk in het oneindige grasland en in Cambodja had een kapper een kapotte spiegel van ongeveer 10 bij 20 (centimeter) opgehangen. De spiegel hing recht; maar mijn hoofd keek er schuin in. Ik werd geknipt aan het begin van een smal straatje dat nogal omhoog liep. 

Met mijn ogen dicht bedenk ik dat de mooiste kapper van alles een beetje heeft. Oor- en neusharen doe ik zelf wel als het dan toch moet. Ik wil wel buiten geknipt worden, mijn grijze krullen  worden dan na iedere knip met de wind meegevoerd. Zonder spiegel, in de wetenschap dat de kapper met zachte hand toch wel weet wat er moet gebeuren. 

Als ik mijn ogen in Stonetown weer open doe is mijn leeuwenhaar gekortwiekt en mijn grijze baard verdwenen. Het voelt minder zacht dan ik gedroomd had. 

Ook een deel van de portemonnee is trouwens verdwenen. We hadden vooraf niet onderhandeld over de prijs. Stom, nu betaalden we meer dan bij Driss in Amsterdam. Maar wel baardloos verder op reis. Tot het moment dat de baard er weer staat en het weelderige haar weer alle kanten op piekt. Kijken wat de kapper in India toevoegt.