Mumbai, 30 januari 2023

Het torent een meter of twintig boven alles uit. Volgens het internet zijn er al verschillende van dit soort dingen, maar in de praktijk is het er één. Of beter gezegd, lijn 1 en 2 zijn aan elkaar gekoppeld. Ons eerste hotel zit aan het begin of het eind van de monorail. Het is niet druk als we naar de wat we voor het gemak maar binnenstad noemen, zoeven.

Voor Indiase begrippen is het waarschijnlijk een mislukking. Volgens de artikelen op het wereldwijdeweb ook. De verhalen concurreren met elkaar in het noemen van duizelingwekkende getallen en teleurstellingen. In de praktijk is het gewoon niet druk binnen. We kunnen zitten. Daardoor kunnen we genieten van een enorm uitzicht. 

In grote Indiase steden is dat vaak relatief. Heel ver weg kun je niet kijken, want die ruim 18 miljoen mensen produceren van alles en een deel daarvan gaat in de lucht zitten. Maar, zo wordt ons verzekerd, in New Delhi is het nog veel erger. 

Het is een surrealistisch beeld, daar boven in het treintje. We komen langs een olieraffinaderij die dus midden in de stad lijkt te zijn, we passeren vervallen fabrieksterreinen in een zee van rommelige ruimte, we zien flats waarvan de kleuren zo diep en diep vies zijn, dat je van het kijken al een nare smaak in je mond krijgt. 

En we zien mensen. Soms beweegt er iemand achter de getraliede balkons in een flat. Meer nog bewegen de mensen op de grond. In auto’s, in tuktuk’s, op fietsen, in een levensgevaarlijke altijd maar doorrijdende bus of vrachtwagen. We zuchten oef en ai vanwege de bijna-ongelukken die we zien gebeuren.

Binnen in ons monorailtreintje is het best schoon. Maar hoe hoog we hier ook zitten, de stof is overal en adembenemend. Door een grijsbruine bril zien we het liggen op honderden meters golfplaten dak. Het ligt op de tempel, de moskee. De groene blaadjes van de bomen zijn grijsbruin. We zien het liggen op de al eerder genoemde balkons, het lijkt zelfs van de tralies te druipen. 

Het gekke is, het voelt vertrouwd, fijn en ontspannen, deze stad. Raar. Als we bij het begin of het eindpunt van ons vervoersmiddel komen, als we in de binnenstad zijn, lopen we alsof we hier al jaren lopen. Het verkeer let niet op ons, wij letten voldoende op het verkeer om niet overreden te worden.

We kijken onze ogen uit. Om de hoek is de wasplaats van de stad. In al die smog drogen hier tientallen lakens, honderden shirts en een enorme hoeveelheid spijkerbroeken. De wijk Dhobi Ghat wast alles voor iedereen en hangt het hier te drogen. 

MIsschien gaat dat ook zo met onze gedachten over deze stad. We zijn schoongewassen, of grijsbruin. We snuiven alles wat we zien op, zonder te hoesten.