Chennai, 8 maart 2023

Mumbai: ogen, oren en neus open. Niet te veel, anders komt het ongefilterd binnen, daar wordt niemand vrolijk van. 

Toch gek om te genieten van een plek waar dat woord niet echt van toepassing lijkt. Misschien komt het wel door het nieuwe montuur van mijn bril. We hadden in Tanzania al een paar opticiens en juweliers bezocht. Niemand had het verlossende idee. Hier, onder het eindstation van de monorail wordt voorgesteld om de oude glazen in een nieuw montuur te doen. De glazen worden een beetje bijgeslepen om het passend te maken. Zicht op alles weer. NIet meer bang dat mijn bril zonder manke-poot uit elkaar valt. 

We lopen door en door en door. Langs de school die uitgaat: er blijven maar kinderen het gebouw uitkomen. Langs de Gateway of India, een triomfboog van 26 meter vlakbij zee, door de Britten gebouwd aan het begin van de vorige eeuw. Er blijven maar mensen zichzelf, hun familie en hun vrienden fotograferen op die plek. En door de krottenwijk, die niet zo is als in de film. 

Foto’s zijn hier niet te zien. Daarvoor moet je naar het polarstepsblog van Cécile. Je kunt wel verhalen lezen. Verhalen over herrie en rust, over een Nederlandse groene mijl en een haarspeld van Cécile. 

Het is nog best moeilijk dat reizen. In ieder geval moeilijk om niet alleen maar bezig te zijn met indrukken opdoen. Ze moeten ook verwerkt worden en dan nIet alleen in verhaaltjes, maar ook in het grote, bolle hoofd. 

De zoektocht van drie maanden gaat verder. Aan het eind van de regenboog staat vast een pot met prachtige herinneringen. Maar het regent nog niet. Achter de smog blijft de zon schijnen.