See front cottages, 7 februari 2023

Haar familie woonde hier al generaties. Ze hadden het goed en Joanna zou het ook goed krijgen. Bevoorrecht, zeker. Maar ze zijn toch ook altijd goed geweest voor hun personeel. Rania had nog zo goed geholpen bij de bevalling bijvoorbeeld. 

Joanna was twee dagen oud toen haar vader Luis weer de zee op moest. Het was er onrustig en dat lag niet aan de golven. 

Luis begreep het niet. Ook als kapitein bij de Portugese marine was hij altijd aardig geweest voor de Indiërs. Waarom moesten ze nu zo moeilijk doen. Hij wist zeker dat het voor de mensen in Goa echt een achteruitgang zou zijn, als ze zich bleven verzetten tegen de Portugezen. 

Hij genoot van zijn eerste dochter, zijn eerste kind. Zo onschuldig, lief en mooi. Op zee moest hij de hele tijd aan haar denken. 

‘De vissersboten, de vissersboten! Ze gaan ons aanvallen.’ Luis hoorde een van zijn mannen schreeuwen. Paniek, grote paniek. Gammele vissersboten die de Portugese marine aanvallen. Dat is een aanval op de eer van het land, op de eer van zijn pasgeboren dochter… 

Ze schieten, er valt een dode. Luis begrijpt meteen de impact van zijn verkeerde beslissing. Dit is het begin van het einde voor de Portugezen in Goa. 

Joanna zit op de veranda van haar houten vakantiehuis aan zee. Na 61 jaar is ze voor het eerst terug in haar geboorteland. Na de fatale fout van haar vader om de vissers te beschieten, ging het snel. Joanna werd met haar ouders op een schip gezet richting Lissabon. Ze heeft er geen herinnering aan. 

Tijdens haar eerste vakantie in India, geniet ze van de schoonheid van het land. Niet alleen in Goa, ze was met haar dochters bij de Taj Mahal, ze was in Rajastan, ze was bij de gouden tempel in Amritsar. “Het is zo mooi hier. Het is zo fijn om ook eens de schoonheid van het land te zien. In de kranten en op televisie zie je alleen maar lelijkheid. Nu begrijp ik waarom Luis en Maria, mijn ouders, hier niet weg wilden. Nu begrijp ik ook waarom ze er nooit echt over konden praten wat er gebeurd is.” 

Joanna zegt het met tranen in haar ogen. ‘Ik heb het gezien, mijn dochters hebben het ook gezien. Ik kan nu vredig sterven en mijn ouders in de hemel vertellen dat ik ze begrijp en van ze houd.” 

Hoe Joanna werkelijk heet? Geen idee, wat de rol van haar ouders was tijdens de kolonisatie: geen idee. Ze is met haar dochters op vakantie en zit één houten huisje aan zee verder. 

Ze vertelde dat ze kort na haar geboorte van Goa naar Portugal ging en pas nu, ruim 61 jaar na het einde van de kolonisatie, terug was in haar geboorteland. 

Ze kijkt weemoedig over de zee, de Indiase zee: “maar Portugal is ook heel mooi hè.”