Vasco da Gama, 9 februari 2023 

Investeer jij in huizen? Of ken jij mensen die in huizen investeren? Ik ben op zoek naar mensen die geld hebben en investeren. Ik doe namelijk zelf in huizen. Hier heb je mijn nummer, mocht je toch willen investeren. Geef het nummer door als je anderen kent die willen investeren. Het nummer van Rajish staat nu onder Property Mumbai in mijn telefoon. Dus als ik wil, kan ik altijd nog investeren in huizen in Mumbai. 

Rajish komt weer op mijn netvlies als we in Vasco een feestzaal zien. We lopen naar binnen. Het feest loopt ten einde, het eten is bijna op. “Maar alstublieft, neem, eet en geniet van ons feest.” Het is een soort inwijdingsfeest. Een jongen van een jaar of veertien is de hoofdpersoon. Hij wordt onwillig door zijn moeder naar voren geduwd als we vragen wat het feest is dat hier gevierd wordt. 

Rajish kwamen we op een ander feest tegen. Ook hier waren we niet vooraf uitgenodigd, maar onze nieuwsgierige ogen waren genoeg om toch binnengevraagd te worden. Een huwelijk van nogal welgestelden, vlakbij het grote Taj Mahal Palace Hotel in Mumbai. Een deel van de kade is afgehuurd voor een grote tent en zo te zien zijn er voldoende mensen die samen met Rajish willen investeren in huizen. 

Het bruidspaar zit in vol ornaat op het podium. Voor het podium staan stoelen alsof het een voorstelling is. Er kunnen denk ik zo’n tweehonderd mensen zitten. Er zijn ook tafels waar je aan kunt zitten en er is eten. Van alles, heel veel. 

Iedereen zegt goedendag. Iedereen is vrolijk, behalve de bruid en bruidegom, zo lijkt het. Het podium is vol met fotografen en filmers. Het ziet er niet per se uit alsof dit hun beroep is, dus het zullen fotograferende vrienden en familie zijn. Plus natuurlijk de onontbeerlijke huwelijksvideograaf. 

Waarom het bruidspaar zo ongelukkig lijkt te kijken is niet helder. Het zijn ook niet echt de vragen die je stelt op zo’n moment. We kunnen het verhaal er bij verzinnen. Over uithuwelijken, over dat ze elkaar vandaag voor het eerst zien. Over bruidsschatten, familie-eer en ander ongeluk. Maar we weten het niet. Net zoals we niet weten of het ongepast is dat sommige vrouwen er bijna sjieker uitzien dan de bruid, en dat wij dat zeker niet zijn. 

De bandleider zwaait enthousiast naar ons voor hij verder zingt, de tante van de bruid vertelt enthousiast iets wat we volstrekt niet kunnen verstaan. Er zijn veel mannen de boel aan het opruimen. Of het feest voorbij is? Nee, deel 1 is voorbij, deel 2 begint over een uurtje. Dan begint het echte eten en dansen misschien en zingen. MIsschien zouden we dan de bruid en bruidegom kunnen zien lachen. Maar we voelen ons een beetje ongepast op het feest van een ander. Want ondertussen lopen we zelf nogal in de aandacht. Tuurlijk gaan we mee op de foto, maar proeven we niet van het eten. We genieten van de sfeer en van de vragen die het oproept. Reizen is nieuwsgierig zijn, kijken en achterblijven met een heel groot vraagteken.

We hadden ook achter kunnen blijven met heel veel huizen. Dat had gekund.