De trein naar Kochi, 13 februari 2023

John is 78 en zit bij ons in de coupé. De slaapcoupé van twee keer drie verdiepingen. Het is een internationaal gezelschap in deze coupé op weg naar Kochi, verder in het zuiden van India. Er is een jong Lets stel, ze zijn nog geen 20. Paars haar en allebei redelijke blote benen in een best koude coupé. Ze warmen zich aan hun eigen bozige blikken. 

In de coupé twee altijd vrolijke Nederlanders van 62 en 55. Zoals altijd de vriendelijkheid zelve en met grote, verbaasde ogen de wereld inkijkend. Het zestal wordt gecomplementeerd door John en zijn iets jongere vrouw uit Sri Lanka. Zij is nog geen 40, en hij vertelt met trots zijn leeftijd. Zij is stil, hij praat graag.

Je zou hem die 78 jaren niet geven. Hij is in Los Angeles geboren, vertelt hij. Daar heeft hij ook gewerkt tot zijn Philipijnse vrouw in 2011 plotseling overleed. Om voor hun betrekkelijke jonge kinderen te kunnen zorgen, is hij opnieuw gaan werken. Daarvoor verhuisde hij naar Alaska. 

In 2018 ging hij voor de tweede keer met pensioen. De kinderen waren blijkbaar oud genoeg, want hij ging reizen, en hij reist nog steeds. Vorig jaar is hij getrouwd in Sri Lanka. Door Covid kon hij niet van het eiland en van het één kwam het ander. 

Nu zijn ze op weg naar het zuiden van India om van daar uit toch ergens te vliegen naar haar eiland. Uiteindelijk wil zij graag naar Europa, hij wil graag naar Zuid-Amerika. Maar hij wil ook zijn kinderen in het Noord-Amerika bezoeken. 

Het is één en al vriendelijkheid en ook één en al vraagoproepend. Hoe zit het met die kinderen in Amerika? Wat vinden zij van de reizende en pas getrouwde vader. Ze zijn niet bij de trouwerij geweest, want hij zag ze voor het laatst in 2018. Hoe is het voor haar en ook voor haar familie?

We praten over plekken in Zuid-Amerika waar hij naar toe wil en waar wij 30 jaar geleden zijn geweest. We leggen uit waar Letland ligt, maar komen niet op Latvia. Het jonge boze stel bemoeit zich er verder niet mee, ze spreken overigens ook geen Engels. 

Alle vragen die ik wil stellen, vind ik net zo ongepast als interessant. Waar is je vrouw aan overleden, hoe zit het met de kinderen. Heb je ook nog andere kinderen. Hoe leerde je haar kennen, hoe leerde je je nieuwe vrouw kennen. Hoe gaat dat met de familie, hoe gaat het met reizen. Denk je dat je kinderen er helemaal mee akkoord zijn. Maakt het uit wat je kinderen er van vinden. Als je nieuwe vrouw naar Parijs gaat, volg je haar dan, of wordt het Zuid-Amerika omdat jij dat wil. Hoe gaat het als jij dood bent, of als je vrouw dood gaat???

Duizend keer hoe en waarom. John is aardig. Als hij de telefoon van zijn vrouw pakt, lijkt het alsof hij haar dingen wil uitleggen en het lijkt niet per se alsof hij haar telefoon controleert. En, zo’n leeftijdsverschil, is dat erg? Heb ik daar wat van te vinden. 

Ik moet ook denken aan een campagne van het ministerie van Justitie in Nederland. Ivo Opstelten was nog minister en hij was er bij op Schiphol toen de campagne begon. Mijn microfoon en ik ook. Reizigers moeten al in de rij voor de reis naar Cambodja, Thailand, Sri Lanka of waar dan ook zien welke mannen foute bedoelingen hebben op hun plek van bestemming. De andere reizigers moeten doorhebben welke mannen jonge meisjes of jonge jongens gaan misbruiken. Het plaatje dat bij de campagne hoort is een in schaduw afgebeelde man met een korte broek. Zijn buik golft over het strikje van de veters waarmee zijn broek omhoog gehouden wordt. 

De man op het plaatje lijkt op heel veel dikke mannen van zestig. Het zou ook zo maar een minister in korte broek kunnen zijn. Hoe moet je op deze manier zien dat het niet klopt wat mannen in Azie gaan doen? De campagne heeft niet lang geduurd.

John draagt een spijkerbroek, is slank en heet in het echt vast anders.