Ghandruk, 24 maart 2023

Reizen doe je voor jezelf. Voor anderen hoeft jouw reis helemaal niet interessant te zijn. Niets zo erg als die mensen die maar blijven praten over dat ze in Saigon zo’n goeie Japanner hebben gevonden, of in Santiago de Chili zo lekker ehm Chileens gegeten hebben.

Toen we dertig jaar geleden onze rondzendbrief schreven, hoopten we dat we heel veel reacties zouden krijgen. Dat ging natuurlijk heel langzaam. Als we een brief uit Buenos Aires stuurden (goeie Argentijn hebben ze daar op de Avenida Argentina), gingen we een paar weken later op de Nederlandse ambassade of het postkantoor in de volgende hoofdstad kijken of er voor ons nog wat was binnengekomen.

Nu gaat communiceren met thuis veel makkelijker, maar toch blijft het reizen iets wat we zelf doen. We maken de dingen die we meemaken zelf mee en thuis hoeft daar weinig boodschap aan te hebben. Daar gaat het leven ook gewoon door. Een leven zonder houten veranda’s met uitzicht op zee, een leven zonder paneer in het eten, een leven vol regen en ander ongeluk.

Reizen doe je voor jezelf. Schrijven en praten over reizen uiteindelijk ook. Het is leuk als veel mensen meelezen, luisteren of kijken maar het hoeft natuurlijk niet. Het kan ook gaan vervelen.

Of zoals Toon Tellegen het beschrijft in zijn verhalen over eekhoorn en andere dieren uit ‘Misschien wisten zij alles’. Goed om te weten, eekhoorn reist in dit verhaal overal naartoe… “Soms voer hij loodrecht naar beneden langs de randen van reusachtige draaikolken, soms vloog hij van top naar top over de toppen van witte golven… tenslotte werd de eekhoorn door een golf op een kust geworpen waar hij avonturen beleefde, zo veel en zo wonderbaarlijk dat hij er nog weken over vertelde toen hij kort daarna weer thuis was. Tot de mier en de egel, twee vrienden van hem, er genoeg van kregen en hem dat ook zeiden. ‘En overal daar….’  probeerde eekhoorn nog. “Genoeg!’ gilde de mier.

Ik snap het als jullie de mier zijn. Toch probeer ik jullie nog 30 verhaaltjes in het hoofd te splitsen. Op het polarstepsblog van Cécile zie je waar we nu precies zijn en zie je ook in foto’s wat we meemaken.

De komende verhalen zijn we in Chennai en proberen daar onze draai te vinden. Aan het strand zien we net als in verhaal 65 heel veel mensen zichzelf en andere fotograferen. Als het donker wordt rijdt de politie over de vloedlijn. Met loeiende sirenes worden honderden mensen verder het vervuilde strand op gestuurd.

Natuurlijk vluchten we de miljoenenstad niet uit, maar we hebben wel even behoefte aan andere geuren en geluiden, behoefte aan minder gedoe.