Trichy, 6 maart 2023 

Het is goed om treinkaartjes te reserveren, want het is normaal gesproken druk in de trein. Met een gereserveerde plek ben je in ieder geval dat je mee kunt. Zeker voor de slaaptreinen is dat handig geweest, maar ook voor de ‘kortere’ trajecten van een uur of 5. Het is eigenlijk niet anders dan in Europa.

Je kunt reserveren via het wereldwijdeweb, maar daar blijken de meeste reizen al volgeboekt. Dus op naar het station. In Mumbai hebben we geleerd dat het reserveren van een ticket niet gebeurt in het station zelf, maar in de buurt van het station. Een kantoor met personeel achter glas, zonder versterking. Er is alleen een kleine ruimte onderaan het glas open om de treinkaartjes door te geven. Communiceren is al moeilijk omdat het Engels meestal net iets anders wordt uitgesproken dan we gewend zijn. Via dit glas is het extra moeilijk.

Het vormen van een rij is ook anders. Die rij is er niet, als je niet oplet. Mensen komen links en rechts naast je staan, of voor je. Dat komt ook doordat ze bij de mensen achter het glas een formulier moeten vragen. Dat formulier is het aanvraagformulier voor de reservering: naam, adres, paspoortnummer en nummer van de trein.

Dat formulier vul je dan naast het raam in, terwijl anderen aan het duwen zijn in de rij. Als het lukt om als eerste bij het glas te staan, volgt de onverstaanbare communicatie. Als dat een beetje loopt, volgt het moment dat de informatie van het formulier in de computer gezet wordt. Zelfs Cécile’s handschrift is voor hen niet altijd leesbaar, dus dan gaan we daar onverstaanbaar over in gesprek.

Als alles in de computer staat, moet de informatie ook in een groot boek worden geschreven. Soms zijn er mensen die voor een hele groep kaartjes komen reserveren. Dan hebben ze alle namen op papier gezet, en, nou ja, dat kost wat tijd.

Voor je in de rij komt te staan, moet je wel weten dat er een verschil is tussen een bookingoffice en een reservationoffice. Ik ben al weer vergeten wat. Een man achter glas maakte ons een keer heel duidelijk dat we helemaal verkeerd zaten.

Soms heb je een kaartje maar geen stoel of bed. Dan sta je op de wachtlijst. In Trichy moesten we daarvoor de volgende dag naar het speciale toeristenboekingskantoor. Dat was aan de overkant van het bookingsofficie of het reservationoffice.

We komen midden in de bureaucratie. Mannen met bureaus vol boeken en een computer. Ze geven opdrachten en schrijven dan eerst iets in het boek en dan in de computer. Er is geen balie, maar toch weet iedereen wat we komen doen. Met een extra stempel lukt het om wel een stoel te krijgen. Maar die stempel kan pas later gezet worden vandaag.

De nummers van onze gereserveerde stoelen worden telefonisch doorgegeven.

En als we in de trein zitten, blijkt dat het werkt.   Natuurlijk werkt het.