Chennai (vroeger Saint George), 7 maart 2023

We zijn opnieuw in een grote stad. Vaak lukt het om de schoonheid te zien. Hier in Chennai hebben we moeite. Een miljoenenstad met het één na langste strand van de wereld, daar moet het toch ook leuk kunnen zijn. Het strand is vies en wij hebben er even geen zin in. Het zijn een paar miljoen mensen te veel.

En dan zit het ook niet mee met het hotel. Prachtige recensies, maar voor ons is het vies en afgeleefd. Bijkomend nadeel: we hebben prachtig uitzicht op de moskee, met dito geluid. De eerste nacht dat we er zijn is er ook nog een speciaal feest.

Nog een bijkomend nadeel is de mug. We hebben een felkleurig geel pakketje bij ons. Van dat geel, alsof je in het donker aan het hardlopen bent zodat iedereen je kan zien. Als je het uitpakt en ophangt moeten muggen denken: hier moet ik niet zijn.

Voor we dit gele wapen uit een rugzak pakken, krabben we ons als een hond in een Indiase grote stad. Niet zo lenig als zij met hun rechterachterpoot, maar toch. Wat een akelig geluid trouwens, dat gekras van hun teennagels over hun meestal tanige lijf. Bij ons horen we vooral ingehouden, oe en ai en dan die krassende nagels over een stukje huid dat nog net geen zichtbaar bultje heeft, maar na het krabben wel.

De mug en de moskee in een stad waar we even niet willen zijn. De moskee grenst bijna aan het hotel. Op het plein van zeker 100 bij 30 meter voor de moskee komen de gelovigen vanaf een uur of 11 ’s avonds bij elkaar en dat houden ze vol tot zeker een uur of vier in de nacht. Allah wordt af en toe aangeroepen, maar verder is er niet veel geluid via de luidspreker. Het zijn vooral de af en aan rijdende brommers en scooters in combinatie met het geluid van vrolijkheid. “Hé wat leuk om jou hier weer te zien.” Daar is helemaal niets mis mee, maar wel als je probeert te slapen midden in de nacht. 

Tussen de moskee en ons hotel ligt heel veel afval en nattigheid. Het zou zo maar kunnen zijn dat muggen dat een fijne plek vinden. Vanuit het afval beginnen ze hun opmars naar de tweede verdieping en dan slaan ze toe op onze onschuldige huidjes en op onze drukke hoofdjes. 

Al krabbend kom je blijkbaar tot de beste ideeën: Cécile oppert om één van de ventilatiepropellors uit te zetten en daar het muggennet aan te hangen. De bedden moeten we dan wel verplaatsen. Zwaar hoestend van al het stof dat van de ventilator afkomt, hangen we het net op. De mensen op het moskeeplein zijn nog steeds supervrolijk en wij na een paar minuten ook. De krabbende nagelrust is weergekeerd. De gezelligheid buiten is nu ook beter te verdragen.

Benieuwd hoe het met de aanwas van de beesten gaat. Maar met hoeveel ze ook zijn, we liggen veilig onder ons net. Een net waar ik me normaal heel opgesloten onder voel. Een net waarvan ik altijd denk dat de bloedsporen van de muggen nog langzaam door de gaten druppelen. Maar het krabben voor we het net ophingen was vannacht zo intens, dat alles goed is.

Bijkomend voordeel: we hebben het net niet voor niets meegenomen. Alles uit de rugzakken is nu minimaal één keer gebruikt. Cécile heeft nog één aanvulling:. De paraplu hebben we nog niet gebruikt. Dat vinden we een goed teken.