Seaview cottages, 12 maart 2023 

Om niet helemaal te vervetten van alleen maar een houten veranda, uitzicht op zee en goed eten, wandel ik de baai op en neer. 500 stappen naar de ene kant, 500 naar de andere kant. Dat was op dag 1 zo, toen zaten er namelijk mensen op het eind van het bijna lege strand en die wilde ik niet storen. De volgende dagen zijn het 600 stappen en de meeste tijd zie ik ze.

Ik loop over mijn eigen voetstappen heen. Als het vloed wordt, zakken mijn voeten verder weg en de zichtbare stappen worden langzaam onzichtbaar. Als het eb wordt, blijven mijn stappen beter te zien. 

Mijn stap is niet helemaal oké, een beetje fysiotherapeut of podotherapeut zou er van alles over kunnen zeggen. De linkervoet staat iets naar binnen en ik rol mijn voet niet helemaal zorgvuldig af. 

Maar over wat ik zie op het strand ben ik best tevreden. Behalve dan die kalknagels, maar die zie je niet in de voetafdruk.

Ik doe het een uur in de ochtend en een uur in de middag. Dat laatste is iets te veel brandende zon, maar ja, een uur is een uur, dus doorlopen maar. 

Er zijn drie hotels in de baai en een yogaresort. Af en toe klinkt de bel voor een les. Alle matjes verzamelen. De zaal ligt natuurlijk iets hoger dan het strand, dus ik zie alleen stukken been of voet boven de rand uitkomen. Ik hoor de yogaleraar. Hij praat veel, maar ik kan niet verstaan wat hij zegt.

Af en toe loopt de Russische buurvrouw van haar ligstoel naar de zee. Ze zwemt een halve wandelbaai, dat is een minuut of vijf en gaat dan weer naar haar ligstoel. We hebben niet eens ‘ hallo-zeg’ contact. Op het eind van de baai zit een Engels echtpaar steeds roder te worden. Dat past mooi bij haar bikini in dezelfde kleur. Hij zegt op een gegeven moment goedendag terug.

Twee jonge vrouwen zitten op een stoel op het strand en drinken wijn. ‘Hé, hai, hoeveel ups en downs heb je nog te gaan? Het klinkt alsof ze tegen hun dementerende opa praten. Dat kan ook te maken hebben met het rode petje tegen de zon dat ik draag. Als ik de zesde keer voorbijkom en het derde glas wijn gedronken wordt, loop ik maar stoicijns voorbij in de hoop dat ze geen grappige grapjes gaan maken.

Het is een beetje een gekooide wandeling op deze manier. Maar ik geniet er wel van. Het is bijna storend als er andere voetstappen in de buurt van die van mij komen. Soms zet ik een nieuwe voetstap precies in een oude. Het past.

Aan de andere kant van de baai is het zand altijd natter, dus daar zak ik een beetje weg. Als een Jip of een Janneke met laarsjes aan in de regen stamp ik dan net wat harder, zodat er eigenlijk alleen een hielafdruk te zien is. Na een uur zijn er heel veel hielafdrukken en heel veel voetstappen waar ik in op of over stap.

Zo loop ik keer op keer tegen mezelf aan, zonder er dit keer al te veel last van te hebben.