Damphus, 27 maart 2023

Uit het raam kijkend, zag ik hem lopen. Een man op blote voeten, een man met een lange grijze baard en met doeken als kleding. Bij ons in de Besterdring in Tilburg liepen nooit van dat soort mannen. Nu wel. Hij had een tas bij zich met kalenders en langspeelplaten. 

Wat het goede doel was, weet ik niet. Waarom mijn ouders van de blote voetenman kochten: ik weet het niet. Maar de plaat lag boven en ik ging luisteren. Ik bleef luisteren ondanks dat het geluid dwars door mijn merg en mijn been ging. 

Vorige week in Chennai kreeg ik hetzelfde gevoel. Een jonge vrouw, met doeken als kleding en op blote voeten, speelde muziek. Het was een soort trommelvlies waar ze zachtjes overheen bewoog. Het is bordkrijt maal 1000, voor mij. 

Het gevoel van de blote voetenman kwam terug. Toen, in het huis boven de naaimachinewinkel waar ik opgroeide, kon ik de plaat niet stoppen. Het huilen kon ik ook niet stoppen. 

Tot zover mijn eerste kennismaking met India. 

Zouden bij kledingwinkel De Gunst ook zo’n plaat gekocht hebben. Of bij supermarkt De Gouw, of bij DA drogist De Jong, of bij ‘anders nog?’-bakker Melis, of bij Boutique Artistique. Daar hadden ze een soort kalender in de etalage staan. Daarop stond hoeveel koolhydraten je verbruikt tijdens het vrijen. Lijkt me raar dat je daar iets algemeens over kunt zeggen, maar in de Besterdring kon dat. Als ze zo’n rare kalender verkopen, waarom dan niet de Indiase kalender, met de langspeelplaat er bij. 

Zou ze bij de Kousenspecialist de plaat gekocht hebben. Die specialist waar ik op de trouwdag van mijn zus nog nieuwe sokken kocht en waar een klant met mevrouw Kousenspecialist sprak over haar lekkende hersenvocht. Ik probeer daar al meer dan dertig jaar een voorstelling van te maken. 

Bij Fietsen A. Van de Put, u weet wel in Den Besterd, hebben ze vast alles gekocht van de Indiase man. Ik zal het eens navragen. 

Van de jaren zeventig naar nu en de komende week: Nog een dag op de houten veranda aan de zuidkust van Goa, dan een paar dagen New Delhi en dan is India voorbij. Ik heb niet gehuild, zoals toen om de plaat, het geluid en de man. Maar af en toe ging het de afgelopen weken wel door merg en been. 

En toch wil ik ook graag weer terug. Misschien naar het noorden, naar de gouden tempel in Amritsar, of nog eens controleren of de Taj Mahalbetovering van dertig jaar geleden nog steeds opgaat. Of thee plukken in Darjeeling. Of toch gewoon in de baai op en neer lopen en genieten van de stilte. 

De komende week na Delhi, naar Kathmandu en Pokhara in Nepal. Dat zijn nog even drukke steden, maar daarna een week in de bergen, de hoge bergen. Foto’s daarvan zijn te zien op het Polarstepsblog van Cécile.