In de bergen, 24 maart 2023

Ooit dacht ik dat ik bij de radio was gegaan omdat ik bang was voor leesbare taalfouten. Ik dacht dat ik ooit gedacht had dat de teksten  op de radio er niet zo toe doen. Inderdaad, je hoort een dt-fout niet. Alhoewel een presentator er best door afgeleid kan zijn. 

Toen ik verder ging nadenken over waarom toch die radio, kwam ik uit bij een vakantie met neef Michiel in Zwitserland. Ik was denk ik een jaar of acht en neef had een cassetterecorder met niet alleen een play-functie maar ook een rec-knop. 

Het kletterende water in de bergen van nu brengt me terug naar midden jaren zeventig. Wandelend langs een riviertje neem ik niet alleen het stromende water op, maar ook de harde-hoorspelklanken van de grote stenen waar ik over loop. De vogeltjes krijg ik er gratis bij. Met neef neem ik later ook nog kleine hoorspelachtige dingen op. En ja, daar hoort ook de wc-bril bij die naar beneden valt: au. 

Zo begon dus de radio voor mij. RoJo Radio heeft verschillende riviertjes en watervallen in de uitzending. Het heeft ook het trieste geluid van de camera die we bij ons hebben. De camera probeert de lens open te krijgen, maar de lens tikkerdetikt de hele tijd vast. Mooi geluidje, stom gevolg. Want de camera is dus onzeker als we iets willen vastleggen. 

Op een avond in de Himalaya is er een trouwfeest. Dat is fijn voor bruid en bruidegom, voor familie en vrienden, niet zo fijn voor mijn oren. Het klinkt als de plaat van Intermezzo -11. Ik ben dan ook zo vrij geweest om de muzikanten op het huwelijk te beledigen door ze voor RoJo als jankmuziek 1, 2 en 3 te noemen. 

Bij RoJo radio hoort ROb het verschil tussen een paardenbel en een bel om de nek van een buffalo. Er lopen ook nog muilezels voorbij en ik doe een poging om het geluid van grasetende geiten op te nemen. Je hoort vooral als een geit gras uit de grond trekt. 

In de stilte van de wandeling hoort hij voetstappen die een trappen op- en aflopen. Het geluid van het kappen (zagen) van bomen komt daarbij steeds dichterbij.  Een van de wandelaars in een groep heeft een geluidsbox om zijn nek hangen. Onder de noemer muziekvervuiling haalt dit onze Whatsappuitzending. 

Hoe ik de geluidsfragmenten noem, geeft vaak aan hoe ik over het geluid denk. Poging tot klok klinkt als het tikken van een klok in verval. Gejank muziek (een andere keer dan het huwelijksgeluidgeweld) geeft ook niet echt een positief beeld van de klanken. 

Musac in de lift lijkt op een feitelijke weergave van datgene dat opgenomen en ge-Rojoed is. Het werd een rotlift met dit geluid. Waar zijn de snoertjes van de boxen, dan knip ik ze door. 

‘Cécile geeft Engelse les,’ is beste feitelijk: een Engelse les van Cécile. De kinderen die ze les geeft, klinken heel zachtjes, maar al na twee keer spreken ze spinach uit als spinach. Goeie les. De spinazie stond met een plaatje in het lesboek van de kinderen zelf. 

Zo is RoJo niet alleen educatief voor 100 procent van de leden van de omroep. Het blijft wel in alles, radio voor liefhebbers.