In de bergen, 26 maart 2023

Toen we toen eerst lang aan het reizen waren, kwamen we af en toe gezinnen tegen. Een draagzak met een kind voor op de buik, of achter op de rug. Op Komodo-eiland in Indonesië zagen we een gezin dat al een jaar of drie aan het reizen was op een catamaran. Het jongetje van vier speelde met, nou ja, op dit eiland in ieder geval niet met Komodo-varanen. Die zouden het jongetje hebben opgegeten. 

het jongetje speelde met zijn ouders en met zichzelf, met de eikeltjes die uit de bomen vielen en af en toe met een kind aan de wal. Zo benadrukten de ouders. 

In de bergen ontmoeten we twee Canadese gezinnen met kinderen in de basisschoolleeftijd. Eén gezin woont in Pokhara, al zeven jaar. Tijdens Covid waren ze een jaartje terug in de Canadese bergen, maar de kinderen riepen in koor dat ze terug wilden naar Nepal. 

Het andere gezin is op reis. Een reis van een jaar. Het gaat heel erg goed met de kinderen van 12 en 9. ‘Gelukkig zijn ze elkaars beste vriendinnen, dus daar hebben we echt mee geboft. Internet helpt ons met lesgeven. In drie maanden waren de kinderen al door de lesstof van het hele jaar heen.’ 

Ik zie twee heel stille meisjes. Alleen tijdens het eten maakt de jongste heel veel slurp en smakgeluid,  echt contact met de andere kinderen is er niet. Maar dat zien de ouders anders. 

Logisch ook. Waarschijnlijk zou ik het in hun ogen ook anders zien. We hebben er wel over nagedacht, reizen met jonge kinderen. We hebben het ook overwogen en verworpen. 

Daarbij zagen we vooral dat Franse jongetje tussen de dodelijke varanen. In mijn ogen wordt de blik van dat jongetje leger en leger. Hij was supereenzaam, hoe goed zijn ouders het ook met hem voorhadden. 

Of hij ook echt eenzaam was: ik weet het niet. Ik heb het onze jongens in ieder geval niet op die leeftijd willen aandoen. Pas aan het eind van de basisschool zijn ze geinjecteerd met het reisvirus. We gingen als eerste naar Indonesië, en hebben daar de varanen niet bezocht. 

Wat waren de gevolgen geweest als we het wel hadden gedaan, als we ze wel hadden meegenomen van baby af aan en voor langer dan een maand. Als we ze zelf onderwijs hadden gegeven? Dat ze nog (eigen)wijzer zouden zijn geweest? Ik heb de vaste overtuiging dat ze in ieder geval niet socialer zouden zijn geworden. Misschien eigensocialer, egoistischer. 

We weten het niet. Natuurlijk hebben ze onze reisonrust wel meegekregen, daarvoor hoefden ze als klein kind niet mee op reis. En ja, ze zaten ook in een buikzak of een rugzak daarvoor hoefden ze als klein kind ook niet mee op reis. 

Ik hoop dat de ‘gelukkig zijn ze elkaars beste vriendinnen’ elkaars beste vriendinnen blijven en dat ze kunnen genieten van papa en mama en de ongetwijfelde pracht en praal onderweg. En dat ze later kunnen zeggen: dat hebben jullie goed gedaan. Dank je wel .

In plaats van dat de oudste zegt: ’ik had graag de eindmusical meegemaakt. Nu moest ik met jullie duizenden trappen oplopen in een bergketen waar ik niets mee heb.’