In het paradijs, 1 april 2023

Bij voorbaat sorry aan die fijne vriend met een vaal dolfijntje op zijn borst en aan de lieve vriendin met zachte bloemen op haar onderarm en hand. 

Maar het paradijselijke eiland waar we zijn aangekomen is vooral een paradijs voor mensen met tatoeages en voor mensen die graag tatoeages willen laten aanbrengen. 

Het is ook een paradijs voor mensen die hun buiken willen laten zien. Het liefst tijdens het eten. Dan schuurt zo’n wit lijf, met verbrande rode vlekken tegen de rand van de tafel op het terras van het restaurant. 

Toch heb ik een raar soort fetisj voor dit soort gebieden. We zijn er al in veel geweest. Op Kreta op een paar kilometer van Chersonissos, in Bulgarije waren we met anderhalf miljard Russen op Sunny Beach en in Spanje hebben we ze allemaal afgelebberd. 

Dat kwam ook door mijn schoonouders. Zij zaten in de winter op de camping in de buurt van Benidorm. Dus daar hebben we ook veel antropologisch onderzoek gedaan, net als in Torremolinos en de hele zuidkust van in Portugal. 

Het kan allemaal wel erg zijn op dit soort plekken, maar het is er niet voor niets druk. Oorspronkelijk waren het paradijselijke gebieden. Koh Lipe zit nog best wel tegen de oorsprong aan. 

Ik moet me maar niet zo ergeren aan die inktvlekken op 106 procent van alle lichamen hier. Dat lukt ook wel hoor. Dan ga ik heel lang kijken naar zo’n meebewegende navel op een monsterbuik. Als daar dan een plaatje op getatoeëerd is, lijkt het net alsof het monster iets wil zeggen via het inktmondje.