In het paradijs, 2 april 2023

Heel veel kleding koop ik niet onderweg. Maar dat shirt in Cambodja kon ik niet laten liggen Het was niet de kleur (grijs) en ook niet het plaatje (een fiets met een koptelefoon), het was het merk: 100 procent katoen. Terwijl het toch een soort plastic was, of hoe heet dat materiaal als het niet 100 procent katoen is?

Op Safari in de Serengeti kom ik een mevrouw uit Litouwen tegen. We zijn een soort geheim verbond van 100procentkatoendragers. Zelfde shirt, zelfde fiets met koptelefoon. Zoals dat gaat onder reizigers: leuk als jullie een keer in ons mooie land langskomen. Je bent altijd welkom, en dan geen adressen uitwisselen. 

Het grijze shirt met fiets en koptelefoon draag ik veel deze reis. Het is nogal uitgelubberd. De wielen van de fiets zitten rond mijn borsten. Zo heb ik borsten van 100 procent katoen. 

Borsten van mannen… ik had het er ooit over op de radio. Ik volgde een jongen die te dik was en moest afvallen. Ik had ook over zijn borsten geschreven op de site. Dat deed ik vanuit het idee: ik omschrijf wat ik zie, en dan is het oké. 

Ik mocht van de jongen alles vragen, maar de borstenomschrijving op de site ging te ver. Als ik nu die wielen om mijn afvallende borsten zie, snap ik wel dat je als veertienjarige, te dikke jongen niet met je borsten geconfronteerd wil worden. Ik omschreef alles, maar wat ik opschreef is met terugwerkende kracht ook wel erg gevoelloos.

Misschien heb ik nu wel makkelijk praten. Het t-shirt wordt groter en groter en mijn lichaam wordt minder en minder. Mijn borsten vallen af en daarmee zijn de wielen van de 100procentkatoenfiets weer wielen aan het worden. Alhoewel de kleuren ook langzaam met het waswater achterblijven op reis.

Ik offer het hele shirt aan de reis. Ergens in de Andamansezee blijft het 100 procent katoenshirt achter. Misschien is het nu tijd om een echt shirt van 100 procent katoen te kopen. Wel zo netjes. En hopelijk gaat het niet te strak zitten, straks als we weer thuis zijn.

Daar moet ook in Nederland nog wel aan gewerkt worden. Op de laatste luchthaven woog ik 90.2 met kleding aan. Handig van die losse weegschalen waar je op kunt gaan staan. Het huidige gewicht valt toch tegen. Alhoewel een kilo of vijftien in minder dan vijftien weken ook wel ongezond kan lijken.

Misschien moet ik er gewoon geen aandacht aan besteden, niet over praten, niet over schrijven en hopen dat in het vliegtuig terug de Oscarwinnende film The Whale te zien is. Dat ik een beetje in het reine kom met mijn eigen fatshaming.