Terug naar Bangkok, 4 april 2023

Helemaal geen zin om dit verhaal te schrijven. Het is allemaal zo eindig. Gelukkig is Ton zijn tas kwijt, hebben we onderweg in ieder geval iets anders om ons druk over te maken. 

Eerst maar eens opstaan in ons huisje bijna op het strand. De afgelopen dagen nog niet gezwommen, dat ga ik dan deze ochtend maar doen.  

Voor het ontbijt, met een zon die net zo klatert op het water als de regen gisteren. Er wordt gewaarschuwd voor kwallen… de kwal die ik ontwijk, blijkt een plastic zakje in zee te zijn. 

Er liggen schuimvlokjes op het water, de longtailboten komen terug van het vissen of maken zich juist klaar om te gaan vissen. Hun buitenboordmotor gaat vast mijn linkerarm openhalen. Anders gezegd, voor ik echt te bang word, ben ik al weer terug uit het water. 

De boottocht naar het vasteland is misselijkmakend mooi. Op topsnelheid bonken we in nog geen anderhalf uur naar de haven. 

De twee plastic zakjes van de buren ruiken naar wat er inzit. Kots roept kots op. De twee meisjes van een jaar of acht hebben het goed te pakken. 

De speedbootjongens voelen zich op geen enkele manier verantwoordelijk voor Ton’s-tas. Op hun boot ligt niets meer, dus zoek maar ergens anders. 

Er is een andere zwarte tas over. Dus logisch gezien heeft iemand anders zich vergist. Ton kan naar camerabeelden gaan kijken in de hoop dat hij ziet wie zijn tas heeft meegenomen. 

Superhandig. Ook niet per se fijn, die beelden die maar van alles genomen worden. 

Geen tas van Ton. 

Geen stabilisator die hij gekocht had voor zijn camera. Dat is balen.

In het busje naar het vliegveld zit ik achterin. Ik leun op een zwarte tas. 

Een zwarte tas met… 

Toch ook wel een vertrouwd gevoel dat iemand in de 32 jaar dat ik hem nu ken, nauwelijks veranderd is. 

Op reis naar Bangkok is verder niets meer gebeurd. 

Ik zal hem straks eens bellen, of hij zelf nog in zijn huis in Hua Hin is aangekomen. 

(laatste nieuws: ja, hij is thuisgekomen)