Terug naar Nederland, 5 april 2023

We reizen niet alleen. Verborgen in één van onze kleine rugzakken zitten twee poppetjes. We hebben ze geen namen gegeven. Ze hebben een rood-wit gestreept wollen petje op met een wit bolletje aan het eind. Hun kleren zijn van dezelfde kleur, en hun houten hoofdjes staan altijd op vrolijk. Zij heeft een hartje op haar buik, hij drie kruisjes. Dat zijn denk ik kruisjes van kusjes, maar ze zien er ook uit als die drie Amsterdamse kruisjes.

Normaal zitten de twee in een kleine rugzak, dicht bij elkaar te wachten tot ze op een plek neergezet worden. Zoals nu in het vliegtuig naar Amsterdam. Ze zitten dan meestal op hun houten bips te zitten. Ze kijken altijd hetzelfde, dat maakt het zo bijzonder.

We zetten ze voor het raam van het vliegtuig (aan de binnenkant). In de verte zie je wolken en veel Nederlands water.

Ze waren ook mee op safari in Tanzania. Lachend in de Jeep door de jungle. Op de houten veranda in Goa hebben ze het heel erg naar hun zin, daar zijn ze natuurlijk ook best lang geweest.

Bijna alle kamers zijn met hun betoverende glimlach gefotografeerd. Vaak ook met de kussenslopen die we zelf hadden meegenomen. Ook zo herkenbaar.

Ze zitten bij boeddha aan zijn voeten, ze zitten op een bordje: do not go beyond this point. Danger. Het gevaar zie je niet met de poppetjes boven op het verbodsbord. Ze zitten boven op de berg, boven op een chapatti, ze kijken betoverend naar de salade op een bordje.

Ze genieten net zo hard van het sjieke hotel en een high tea (tussen heel diep donkere chocoladecakejes) als bij de open haard in Nepal. Ze knipperen niet eens met hun ogen als de zon opkomt in de Himalaya, Ze lijken geen last te hebben van het stof in dat merkwaardige hotel in Mumbai, of voor de op de muur getekende boeddha in Chennai

In een slaapcoupé liggen ze gezellig tegen elkaar aan in het zonnetje. Ze ruiken niets van de opgedroogde mest waar ze voor staan. Als je niet beter weet zou je denken dat ze die kraan waar ze op zitten ook zelf kunnen opendraaien of dat theelichtje zelf kunnen uitblazen.

Ze hebben geen last van de kou in de hoge bergen, geen last van de hitte in de jungle. Zelfs niet met hun wollen petje op. Ze kijken heel officieel en toch hetzelfde als altijd bij een herdenkingsbord voor een belangrijk iemand. Ze kijken heel blij, en toch hetzelfde als ze in een haarband hangen. Ze kijken heel professioneel en kijken toch hetzelfde bij de bloemen waar ze bij zitten. Of bij gezet zijn. Want ja, ze kunnen zelf niet lopen. Ze kunnen helemaal niets, maar ze geven wel een vrolijk gevoel van drie maanden reizen. Met de foto’s van de poppetjes kunnen we deze 100 dagen met gemak opnieuw beleven.

Zeker met die foto waarin ze me heel lief aankijken aan de zijkanten van de laptop waar dit op geschreven is.