In de buurt van Lushoto, 19  januari

We zijn er inmiddels achter hoe lang we op pad gaan: vijf nachten en met de eerste middagwandeling meegeteld is het zes dagen wandelen. Een luxe wandeling, want de rugzakken worden van slaapplek naar slaapplek gebracht. Luxe slaapplekken zijn het niet. De reis voor de rugzakken zelf is ook niet comfortabel, achterop een motor, hobbelend over de ‘uitdagende’ wegen.

Alles is oké, de nieuwe schoenen lopen zelfs zonder blaren en de honderd tinten groen van gisteren krijgen nog extra tinten toegevoegd. Wandelen met een gids lijkt stom, maar is het niet. Ik praat nu tegen mezelf. Je ziet zo veel meer. Niet alleen de kameleons die Hamis van enorme afstand lijkt te kunnen zien. Ook de Tulac, met hun roodfluwelen vleugelonderkant. Ze zijn vooral mooi als ze wegvliegen. Het lijkt dan wel vertraagt beeld. 

We zien er drie. Hamis zes. Hij wordt er helemaal blij van en daardoor wij ook. 

Toen eerst, tijdens de vorige lange reis waren we in Costa Rica. Ik geloof dat het nationaal park waar we waren Monteverde heet. Ook zo groen. Op eigen initiatief gingen we naar binnen. Blijkbaar waren de paden goed aangegeven, want we zijn er ook weer uitgekomen. 

Bij toeval kun je zonder begeleiding ook best bijzondere dingen zien. Toen we weer terug waren in het hostel vertelden we over de kleurrijke vogel die we hadden gezien. Het was echt heel bijzonder, die enorm groene kop, dat rode lijfje en die witte veren. Babbeldebabbel van enthousiasme. Pas later zagen we dat de toehoorders hun mond niet meer dicht kregen. Dit was de vogel waarvoor zij best een lange reis hadden gemaakt en ze hadden nog niets gezien. Wij onwetenden zagen het beest zo maar voor ons op een tak zitten. 

De foto die we gemaakt hadden bleek nogal vaag te zijn, maar om het in de tijd te plaatsen: die foto was gemaakt met een analoge camera. Digitale camera’s bestonden nog niet. Het rolletje met de Quetzal hebben we opgestuurd naar huis en de schimmige foto zagen we pas maanden later. We konden het niet laten zien aan de andere gasten. Zij moesten het met ons enthousiasme doen. 

In Tanzania hebben ze geen Quetzal, Hamis noemt zijn bijzondere exemplaar dus Tulac. De volgende dag zien we er weer een paar. Naast het vertragende roodfluweel is vooral het enthousiasme van Hamis aanstekelijk. 

Als ik op internet zoek naar Tulac, krijg ik Tupac, dat is de vermoorde Amerikaanse Rapper 2Pac. Ook kleurrijk. Misschien bestaat de vogel die we gezien hebben wel helemaal niet. 

Maar we hebben hem toch gezien. Geen foto’s, want ondanks de vertraagde manier van vliegen kregen we de Hamis, om de vogel zo maar te noemen, niet digitaal gevangen. 

Maak niet uit, gelukkig hebben we de herinnering nog.