Lucht, 27 december 2022

Dit is een reisdagboek. Een boek over reizen in m’n hoofd en reizen in het echt. Verhalen van nu en van toen die soms in elkaar overlopen. Het is een verslag van terugkijken en vooruitblikken. Van nu meemaken en van denken hoe leuk iets zou kunnen zijn als je het vooral niet doet: kitesurfen, hanggliden, nijlpaardrijden, snorkelen of duiken.
Dertig jaar geleden maakten Cécile en ik ook een lange reis. Die was ‘nog’ langer: ruim een jaar. Nu zijn we veertien weken weg, van Kerst tot Pasen: van kribbe tot kruis. Toen begonnen we in Ushuaia, Vuurland. We namen ontslag, kochten een enkeltje en gingen. Nu beginnen we in Zanzibar. We doen iets met vrije dagen en onbetaald verlof, nemen een enkeltje en we gaan.
‘Een enkeltje Zanzibar’, is misschien net zo’n mooie boektitel als ‘Een enkeltje Vuurland’. De inhoud kun je helemaal zelf invullen. Zie het als radio, dat medium met de mooiste beelden die je als ontvanger zelf maakt. De radiomaker moet er alleen de woorden voor vinden om jouw fantasie te prikkelen.
Ik doe m´n best.
Toen, in 1992, was het idee om in Alaska uit te komen. Darmdingetjes zorgden ervoor dat we na acht maanden een bochtje maakten. Eerst even naar Nederland om bij te komen en dan verder reizen in Azië. Naast een suf darmvirus voor Cécile werden we beiden geïnfecteerd met het reisvirus. Het is nooit meer uit onze reislijven verdwenen.
Dat is best onrustig.
Toen schreven we op hele dunne velletjes papier in een onleesbaar handschrift (tenminste als ik schreef) verhalen over wat we meemaakten. Over heimwee, over mensen die we tegenkwamen, over onszelf en vooral over hoe mooi het was. We zouden nooit meer op dezelfde manier gaan werken als we voor de reis deden. Nooit meer.
We zijn al kort na terugkomst in december 1993 nog harder gaan werken.
In de voorbereiding op NU, hadden we die reisverslagen van toen best nog eens kunnen nalezen. We hadden trouwens de foto’s van toen er ook nog eens bij kunnen pakken. Dat hadden we kunnen doen. Maar in ons hoofd zitten de meeste beelden, de meeste verhalen, in ons hoofd zit de reis van toen.
Eigenlijk wilden we deze reis veel beter voorbereiden. Toen hadden we een vage route in gedachte met een begin- en een eindpunt, verder niets. Nu zouden we het anders doen. Maar de voorbereidingspraktijk is dan toch weerbarstig.
Een enkeltje Zanzibar dus, en dat verhaal beleven we tot 27 januari. Daarna volgt een enkeltje Mumbai, en over ruim drie maanden een enkeltje weer naar huis.
Dan hebben we echt gereisd, geproefd en geroken. Dan zijn de beelden van toen verstrengeld met die van nu en alle andere beelden die we de afgelopen 30 jaar hebben opgedaan.
We zijn echt op pad. We zijn niet zoals de baas van de voormalige reisboekwinkel Atlas in Tilburg (waar anders). Huib vertelde dat hij de reisboeken in zijn winkel las en daarom de deur niet uit hoefde. Wees Huib en laat mij het boek schrijven.


Foto’s moet je zelf maken, maar ze zijn ook te zien op het polarstepsblog van Cécile.