Pokhara, 27 maart 2023

Het was zes dagen gedoe met vooral de gids. De drager was vooral aardig en omdat we elkaars taal nauwelijks spreken beperkte de gesprekken zich tot losse woordjes in het Engels en vriendelijk glimlachen. 

De zevende dag was de spreekwoordelijke klap op de gidsvuurpijl. Hij liet ons, met onze stramme spieren en geblesseerde benen de keus: vier uur wandelen met vooral trappen en shortcuts, of zes uur een enorme omweg nemen maar dan wel geleidelijker naar beneden gaan. 

We kiezen voor iets er tussenin. Als de shortcuts te veel druk op spieren en ander ongerief leggen, alsnog de geleidelijke weg nemen. 

Binnen anderhalf uur staan we beneden. 

Waarom, beste gids, waarom heb je dat niet uitgelegd. Stoom, oren en andere spreekwoorden strijden om mijn boosheid in banen te leiden. 

Als ik het zo opschrijf, klinkt het allemaal erg overdreven. Is er eigenlijk niets aan de hand, hadden we ook wel iets aan de gids kunnen vragen en was het misschien boosheid om de boosheid. 

Dacht ik bij dag 1: nooit meer. We strompelen in een week naar het einde, we zien toch geen verschil tussen wolk en berg en wat is het hier nou anders dan in de Loonse en Drunense duinen? Dacht ik bij dag 2: na vandaag nog vijf dagen. Als ik goed kijk, zie ik dat de wolken iets meer zijn dan alleen wolken. Wat een leuke kleuren. Het lijkt wel een beetje op de Alpen. 

Toen we bij dag 7 in het hotel beneden in de stad waren, dacht ik: wow, dit moeten we vaker doen. De lucht is helder, de bergen zijn niet opdringerig maar toch superaanwezig mooi. We hebben in een week meer dan zeven totaal verschillende landschappen gezien. Ik heb nog nooit zoveel trappen op een dag gelopen (althans, de trappenteller op mijn telefoon is gestopt op 269). We gaan dit nog een keer doen.

En misschien wel nog een keer

En nog een keer. 

We worden de Teletubbies van de Himalaya. 

Daar hebben we het diploma dat we bij het farewell dinner krijgen niet voor nodig. Het diploma ziet er wel mooi uit, met allerlei stempels en handtekeningen van de baas, van de gids en van de drager. 

We gaan niet op voor een nieuw diploma, maar hopelijk lukt het de komende jaren wel om hier nog een keer te wandelen. Zeven dagen, veertien dagen of wie weet…