In het paradijs, 3 april 2023

Het is met reizen net als met werk. Je gaat een tijdje intensief met mensen om en dan is het opeens gedaan.

Dat is wel een heel negatieve zin.

Misschien valt het in de praktijk mee.

Laat ik dit verhaal wat rustiger opbouwen. Toen we de vorige keer lang op reis waren hebben we met sommige mensen vriendschappen voor het leven gesloten. Dat waren heel korte levens, zo bleek in de praktijk.

Toen we terug waren in Nederland hielden we wel contact en gingen zelfs op bezoek. Dat waren soms bezoeken waar we elkaar na vijf minuten (en dan overdrijf ik schromelijk) aankeken: wegwezen hier. Dit heeft niets te maken met de mensen die we zijn tegengekomen in (naam land of gebied).

Eén stel hebben we opgezocht bij de oktoberfeesten in München. Naar ons idee was dat best gezellig. Het was haar heimat. Zijn plek was in Wales. We hebben zijn telefoonnummer en adres gekregen. Die bleken niet te kloppen.

Best een heftige ervaring. Maar misschien dachten (namen van twee mensen waarvan we dachten dat we daar een vriendschap mee hadden) hetzelfde als wij: wegwezen, niet interessant. We hadden bij de oktoberfeesten ook onze oudste zoon Flip bij ons. Eén jaar en een maand oud. Misschien vonden ze dat stom, ze kenden ons tenslotte zonder kind. Alhoewel wij natuurlijk denken dat we met kinderen precies dezelfde zijn als zonder.

Met Ton, een oud-collega die al 32 jaar meegaat, zitten we op een bootje. We stappen af en toe uit op een strand, snorkelen heel bewust niet (eng en alles) en genieten van de uitzichten. Ver in de verte, in de wazigheid van waar het opspattende zonlicht, de dampen van de opgedroogde regen raken, zien we een mini Halong Bay. Dat is de sprookjestuin van Vietnam waar we Greet en Steve ontmoet hebben.

Ik heb het hen nooit gevraagd, maar wij hebben bij al onze bezoeken aan Lochristi, onze weekeindjes in de Ardennen en de tegenbezoeken in Nederland nooit gedacht: laat maar. We zijn zelfs met hen de Hunebedden gaan bezoeken. We dachten: dan kunnen we wel de hele wereld overgevlogen zijn, maar Nederland kennen we nog niet eens. Als je samen Hunebedden bezoekt, kun je de hele wereld aan.

Er is maar één Greet en Steve. Er zijn deze reis geen nieuwe bijgekomen. Toch ben ik wel benieuwd naar hoe het gaat met de jonge mensen uit Chennai, of het Nederlands Tanzaniaans junglemeisje uit Nieuw Zeeland. Hoe zou het gaan met meneer Joseph, of met Gijs de man die boven op de berg met jonge kinderen werkt.

Misschien denken ze bij een nieuwe ontmoeting met ons wel: wegwezen hier.