Jambiani 3 januari 2023

Waar de Engelstalige uitdrukking met die schoenveter vandaan komt, weet ik niet. Maar we deden het dertig jaar geleden zeker; we reisden op een schoenveter. Van goedkoop, naar goedkoper naar goedkoopst. In boekjes hielden we onze uitgaven bij. Het vervoer kon niet goedkoop genoeg, en de hotels mochten vaak die naam niet hebben. Anders was het te duur.

Nu doen we het ‘iets’ anders. Het hotel mag de naam hebben en we kiezen zelfs voor een kamer met balkon en uitzicht op zee. Toen zou dat niet bij ons opgekomen zijn. Dit hotel aan de zuidoostkant van Zanzibar verruilen we voor een hotel in hoofdstad Stonetown. We hebben een bovengemiddelde hekel aan taxi’s, toch zetten we die hekel opzij bij de reis van hotel naar hotel vandaag. We doen een halfslachtige poging tot afdingen, maar we vinden het eigenlijk al lang goed. 

Onze rugzakken, twee groten en twee kleintjes, liggen achterin de taxi en niet onderin de bus. We hebben geen zorgen of de rugzakken toevallig door anderen worden meegenomen bij een busstop, nee we zitten redelijk relaxed en laten ons over het eiland suizen. 

We komen langs de grotten, waar we van het heldere water genoten, èn waar we trommelles gehad hebben. 

We komen langs de ATM waar vorige week nog een lange rij met collega’s stond. Die ene vrouw verontschuldigde zich wel, maar ze bleef toch een half uur binnen. Allerlei bankkaarten moesten worden geleegd. Je kunt tenslotte  ‘maar’ 400.000 shilling uit de pinautomaat krijgen, dat is ongeveer 175 euro. 

We komen ook langs het nationaal park(je). Hier waren we om de apen te zien. Dat waren er zo veel dat vooral het flauwvallen van een collega-toerist uit Slovenië de meeste indruk maakte. 

Stonetown dus. Niet het duurste hotel, maar wel veel duurder dan we toen eerst ooit voor mogelijk hadden gehouden. Toch doen we ons best om niet al te teleurgesteld te zijn. Op het dak staat een apparaat te loeien, de hele dag door. De ventilator heeft ook een geluidstikje en het uitzicht is best wel anders: we kijken uit op een blinde muur, nog geen meter van het raam. Dus ook als de oude schoenveters zijn verruild voor nieuwe is er nog voldoende te zeuren.

We gaan in Stonetown maar veel naar buiten. Er is een fort, een haven, er zijn honderden winkeltjes waar we opnieuw geen schilderij zullen kopen en nog steeds geen houten giraffe of olifant. Een eilandje verderop wonen schildpadden, daar kunnen we ook nog naar toe. 

Vanwege ons luxevervoer van de ene kant van het eiland naar de andere kant hoeven we ook niet uit te rusten van de reis. Met dure schoenveters in onze nette schoenen, kunnen we onvermoeid genieten van het gebrek aan uitzicht in het hotel. 

Daarom beginnen we meteen met  wandelen door de stad en dat houden we drie dagen vol. Van links naar rechts en van boven naar onder door Stonetown. We gaan achter onze nieuwsgierigheid aan en vinden het niet erg dat we niet zo goed kunnen kaartlezen. Dan komen we vanzelf op plekken waar we graag willen komen.