Kochi, 13 februari 2023

Mensen die mij een beetje kennen, begrijpen dat ik de technische kant van dit blog niet zelf doe. Tijdens de eerste weken van onze reis dacht ik het wel zelf te kunnen. Dus ik probeerde verschillende websites, reissites, blogdingen. 

Ik was er niet tevreden over. Toen vroeg ik de collegadiegeencreditswilvoorwathijinditgevaldoet. Deze enthousiaste collega zei: “ik doe de techniek, doe jij maar lekker schrijven,” of woorden van soortgelijke strekking. De fijne collega had nog een website met een sociale naam die ik kon gebruiken, en de rest is geschiedenis. Of aanstaande geschiedenis. 

Het schrijven en publiceren gaat langzaam. Dat ligt aan mij. In het echt zijn we al een week of vijf verder dan de verhaaltjes. Ideeën genoeg, maar af en toe stond de brug open, had ik een lekke band en ja, ging de laptop kapot. Deze computer heeft het zwaar te verduren. Van allerlei vocht is er in het apparaat gekomen en zand, en emotie.  Het scherm flikkert en zoals dat gaat bij technische mannen die het probleem gaan oplossen: belachelijk dat hij dat gedaan heeft. Ik doe het zo (en dan volgt een onbegrijpelijke uitleg, met drivers en ander ongeluk). Dat is in Nederland zo, in India ook. Alleen bewegen ze er hier op een onnavolgbare manier met hun hoofd bij.

Wat ze ook gemaakt hebben: het scherm flikkert nog steeds. Gelukkig nu even niet. 

Dus even tussen het schermflikkeren door: zeven verse verhaaltjes van vroeger. Van toen eerst, toen we nog in Tanzania waren. Toen we nog olifanten moesten gaan kijken en giraffes. 

In de werkelijke wereld zijn we inmiddels in Kochi in het zuiden van India aangekomen. 

In mijn verhaaltjes komt dat later aan bod. Op het polarstepsblog van Cécile is het nu al te lezen. Polarsteps gaat veel makkelijker via de mobiele telefoon (en Cécile is vast ook handiger dan ik). 

Leuk dat jullie reageren. Blijf dat vooral doen. Dat kan dus in dit blog, maar ook via de mail en de whatsapp en de postduif. 

Groeten van 

Joris