Jambiani, 2 januari 2023

Het strand moet breed genoeg zijn en de temperatuur niet te hoog. Begin januari verzamelen de voetballers (alleen maar jongens) zich rond vijf uur op het strand. 

Ze spelen 4 tegen 4 of 7 tegen 8 of 14 tegen 16. Ze gebruiken heel kleine doeltjes en het ziet er nogal intens uit.  Als buitenstaander is niet goed te zien wie bij wie hoort, maar dat drukt geen enkele pret bij het kijken. De blote voeten van de meeste mannen en jongens kunnen alles met de bal. Best gevaarlijk trouwens, die blote voeten: er ligt behoorlijk wat glas op het strand. Cécile haalt tijdens onze strandwandelingen veel glas op, maar er blijft voldoende liggen voor een rechtstreeks ritje EHBO, als die in de buurt zou zijn. 

Alhoewel, we zien niemand afgevoerd worden met snijwonden en er liggen nergens plassen bloed. De mannen spelen om het glas heen, zo lijkt het. 

Ooit, in een ver verleden heb ik verslag gedaan van voetbalwedstrijden voor Omroep Brabant. Dus ik heb zeker kijk op voetbal, zeker op het voetbal in de derde klasse Brabantse bond. De Schutters uit Stampersgat tegen RKSV Rood-Wit uit Sint Willebrord. Als die al ooit tegen elkaar gespeeld hebben.

Het is hier een fantastisch soort pleintjesvoetbal op het strand. Voetbal verbroedert. De armere jongens van de huizen direct achter de hotels, de iets minder arme jongens die helpen met hanggliden en de lange Masaimannen die maar weinig houten giraffes, houten olifanten en plastic armbandjes verkopen: ze doen allemaal mee. Soms doen er zelfs toeristen mee. 

Lange passes, aannames in de lucht, schijnbewegingen die werken, bodychecks, slidings in het zand: het gebeurt allemaal voor onze ogen. Een scheidsrechter is niet nodig. Er is geen buitenspel en zijlijnen en achterlijnen zijn er ook niet. Dat maakt het al een stuk overzichtelijker. 

Ik kan me de kwaliteit van de west brabantse derby van toen niet meer herinneren, maar voor mijn gevoel zouden ze hier allebei ingemaakt worden: Janbiana Boys – Willebrordse boys: 16 – 1.