Moshi 15 januari 2023

Moshi ligt dichtbij de Kilimanjaro en betrekkelijk dicht bij de parken met al die prachtige dieren in het wild. Het stadje zelf is druk, onrustig en heeft voor ons een oase van een hotel. Het is achter in een tuin, het heet dan ook het Backyard hotel. Grote kamer, opgebouwd uit moddermuren. om de muren een beetje sterk te houden heeft de hotelbaas lege flessen tussen de gedroogde modder gedaan. Het geeft stevigheid, en een beetje extra licht in huis. 

Naast de grote attracties in de buurt van Moshi, zijn er ook kleintjes. De blue lagoon, waar Brooke Shields nog steeds lijkt rond te lopen. Inmiddels al wat ouder. Het zijn de hot waters. Dat is maar beperkt waar. Het water is niet superkoud, maar de omgeving is vooral supermooi. Je kunt naar de bodem kijken in het meer en als het niet Brooke Shields is die daar bij de boom zit, dan is het toch wel Tarzan die aan een touw zwiept en dan het water in duikt. 

Er is ook een waterval. 

We zitten in een periode dat we geen tour willen. We doen het allemaal zelf wel. Maar om bij de waterval te komen, moeten we wel eerst met een tuktuk. 

‘Jezus is de weg,’ staat er op de tuktuk van Enneüs. En die weg is steil vandaag. Steunend, piepen en kreunend komt het wagentje een kilometer of twintig verderop in de buurt van de watervallen. In het voorbijgaan wordt Enneüs aangesproken door een paar jongens. Ze zeggen dat ze onze gids zijn. Enneüs tuktukt hard verder en zegt ons later lachend: ze doen alsof ze jullie gids zijn. 

Een paar minuten later komen de jongens terug. Nu op een motor. Ze hangen aan de zijkant van de tuktuk. De redelijk vriendelijke toon is agressief geworden. Als we dan niet door goedschiks door hen gegidst willen worden dan kwaadschiks. Enneüs schudt ze vriendelijk lachend af. 

Mijn oren zijn inmiddels met stoom gevuld. Ik weet het, ik moet het er niet uit laten komen. Dat moet ik niet doen. En ik moet zeker niet agressief zijn als we de jongens opnieuw tegenkomen, want dat doen we. 

Bij de ingang van de weg naar de waterval staan ze op ons te wachten. We moeten eerst een bedrag betalen om binnen te komen. De man aan de ingang vraagt vier keer de prijs die de hoteleigenaar ons had doorgegeven, én we MOETEN een gids nemen. 

Een deel van mijn stoom komt in het gezicht van de agressieve jongens. Agressie met agressie bestrijden, heel veel dommer kun je niet zijn. Enneüs ziet het aan, bemiddelt, geeft een knikje met zijn hoofd… oké dan nemen we die rustige gids die daar staat. 

We betalen de normale entree  en hebben de agressie van ons afgeschud. Op weg naar de waterval zie ik dat Enneüs meeloopt: ‘ja, ik ben hier nog nooit geweest, ik wil het wel eens een keer zien.’ Welkom Enneüs, de held en de rust van de dag. 

Via het namenwoordenboek lees ik de betekenis van zijn voornaam: prijzenswaardig.