Geen widgets gevonden in de zijbalk

See front cottages, 6 februari

De computer is kapot. Het eerste wat ik denk: wat heb ik fout gedaan. Nou denk ik dat wel vaker, maar bij computers en dingen die daar in de buurt komen denk ik dat eigenlijk altijd. Op welk knopje had ik niet moeten drukken. Waardoor is het scherm aan het flikkeren en hoe kan ik er voor zorgen dat alles weer werkt, zoals het moet werken. 

Dat lukt niet. 

De camera is kapot, zelfde verhaal. Waarom maakt de lens toch altijd geluidjes of alles wat er in de camera zit stuk gedrukt wordt? Op welk knopje had ik niet moeten drukken?

Op de laptop hebben we ons visum voor India geregeld. Dat lukte niet, in eerste instantie. Wat deden we fout? Geen idee. De vragenlijsten waren lang en onduidelijk, maar dat betekent toch niet meteen dat we het niet zouden moeten kunnen begrijpen. Er gebeurde iets magisch. We kwamen aan het eind van het formulier, betaalde ruim 40 euro en 48 uur later hadden we een Evisum voor een heel jaar India. Als we het land verlaten, mogen we zonder problemen weer terug. Hoe we dat gedaan hebben, geen idee. Het was in ieder geval nog in de tijd dat de laptop het deed. 

We voelen ons niet oud en versleten. Of laat ik voor mezelf spreken, ik voel me niet per se oud en versleten. Ik heb toch vaak het idee dat ik best goed begrijp wat er in de wereld gebeurt, maar ik word enorm onzeker van technische apparaten.

Alles lijkt supersimpel en jij moet wel superdom zijn als je dat niet begrijpt. Maar ik begrijp het niet. Ik begrijp ook niet waarom ik het niet begrijp, maar dat kan niet vaak op begrip rekenen. De wereld is afhankelijk van de nulletjes en de ééntjes en van de mannetjes die zeggen dat ze de volgorde van die nulletjes en die ééntjes wel begrijpen. Ik heb vaak het idee dat er maar een nulletje of een ééntje verkeerd hoeft te staan en alles loopt in het honderd. 

Toch ben ik geen Indiër. Hier gaat heel veel via de computer, maar ook via hele dikke boeken. Niet één boek, verschillende dikke boeken. Alle administratie is dubbel. Wie zou al die boeken controleren?

We dronken een kopje thee in een zeg maar niet al te modern café. Een jongen van een tafel verderop betaalt zijn chai (dat is thee met melk, tja). met zijn telefoon. De mevrouw van de kassa hoort het bliepje dat bij de betaling hoort, pakt haar schoonschijfschrift en noteert: 1 chai, 10 rps (12 eurocent). 

Die dubbele administratie lijkt wel een beetje op hoe wij onze foto’s opslaan. Foto’s van de enge geluidjes makende camera en foto’s van de telefoons. Uit angst om ze kwijt te raken hebben we heel veel dubbele mapjes. Dat kost veel ruimte op de harde schijf, maar welke moeten we nou weggooien? 

Nu ik in het vorige verhaal besloten heb om tot rust te zijn gekomen, moet er ook gelezen worden. Geen papieren boeken bij ons, maar wel een Ebook (of twee). Ik was al in een verhaal begonnen een paar weken geleden, maar hoe roep je dat verhaal ook al weer terug? Knopje hier, knopje daar.

Om de Ebooks aan de praat te krijgen, hebben we voor vertrek nogal wat steun gevraagd. We begrepen er namelijk niets van. Het Kobo-abonnement op Cécile’s elektronische boek werkt na veel vijven en zessen. Mijn bibliotheek-abonnement had het nog moeilijker. Bij de bibliotheek zijn ze dit blijkbaar gewend. Heel lief geholpen. Probleem is wel dat de boeken maar drie weken in het Ebook blijven staan. Het duurde even voor ik in de gaten had waarom ik de boeken niet kon oproepen. 

Als je weet hoe het werkt, is alles superhandig. Op zich hulplijnen genoeg, maar het voelt zo dom. Om bij het begin te eindigen: uiteindelijk ben ik zelf degene die het niet begrijpt, dus heb ik zelf de fout gemaakt. 

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.