New Delhi, 17 maart 2023

Overal in huis kunnen ze liggen, als ze niet opgeruimd zijn. Losse blaadjes, boodschappenlijstjes, kladblaadjes, kladblokken, kleine boeken, grote boeken. De overeenkomst: onleesbare zinnen in grote letters of kleine letters. Ik ben niet heel consequent met mijn handschrift, wel dat het niet heel erg leesbaar is. 

De geschiedenis van onze zonen is tot achter de komma vastgelegd. Dat wil zeggen er zijn tientallen boeken over hun avonturen in het leven, vanuit mijn belevingswereld. Ik kan niet vanuit hun hoofd schrijven. 

Het begon als een soort overdracht met de oppas. Hoe was hun dag, wat hebben ze gegeten en gedronken en wat hebben ze aan de wereld (lees luier) deze dag achtergelaten. Van lieverlee werd het van mijn kant meer en meer en nog meer. 

Ik had bij het schrijven vaak een achterstand. Vandaar die aantekeningenbriefjes met belevenissen. Ik ging bijschrijven op basis van de aantekeningen, maar ja, dan moest ik dat natuurlijk wel kunnen lezen. Vooral op vakantie zat ik met zwetende benen (van de warmte) en een boek op schoot. Schrijven, schrijven, schrijven. 

De methode is deze reis niet heel anders. Er is één voordeel: het is leesbaarder. Mijn aantekeningen staan in een googledocsdocument dat ook offline te gebruiken is. Af en toe staan er ook nog schrijfsels in Notities op mijn telefoon. Dat is als ik denk dat googledocs offline en online niet aan kan. Ik snap namelijk niet: hoe kun je een bericht offline bewerken en online lezen. Ik ben dus bang dat die aantekeningen dan verloren gaan. 

Een enkele keer maak ik ook extra aantekeningen in het kasboek, om dat ding maar zo te noemen. Een echt Indiaas boek waarin ik iedere dag schrijf over wat we meemaken. Veel feitelijker of opsommeriger dan deze verhalen. In India zijn ze dol op dat soort boeken (zie ook verhaal 42: Seniorenweb). 

Als ik het kasboek teruglees ter inspiratie van de verhalen hier, zie ik ook onbegrijpelijke tekeningetjes van mezelf. Cécile en ik zijn herkenbaar: zij het langwerpige hoofd, ik het bolle hoofd. Als ik ons van de zijkant tekenen dan probeer ik mijn bolle buik ook nog extra te accentueren. 

Omdat ik een beetje ‘achterloop’ met deze verhalen, lees ik ook het polarstepsblog van Cécile er op na. Daar staan de foto’s en daar staat veel duidelijker omschreven waar we wanneer zijn geweest en wat we gedaan hebben. 

Aantekeningen hier, aantekeningen daar. Ook als ze op de computer of telefoon nu wel leesbaar zijn, begrijp ik het nog niet altijd. Dan raak ik een beetje in paniek. Er staat iets omschreven wat ik heb meegemaakt, maar wat is het, waarom staat het daar en wat bedoel ik er mee? In de verhalen in dit boek, dit computerdagboek, hoop ik dat jullie dat gevoel niet hebben. 

De komende zeven verhalen gaan over een ongeluk met een boot (een paar jaar geleden), over de woensdag na Pasen en over een tochtje met een bus. We reizen steeds meer naar het zuiden van India. Deze week nog in het theegebied van Kerala en de hippiestranden van Varkala.