Varkala, 25 februari 2023

Doen of niet doen, dat is bij de zee of een ander gigantisch water voor mij altijd de vraag. 

In Goa was de zee enorm grijs. Net zoals het zandwinningsbad, op camping Ter Spegelt in Eersel vroeger. Daar was ooit iemand verdronken. In mijn jonge jongetjeshoofd had ik niet bedacht dat dat dode lichaam uit het water was gehaald. Ik moest van mezelf van de ene kant van t zwembad naar de andere kant zwemmen. Waarom? Nou dat moest ik. Dodelijke angsten vanwege dat lichaam dat opeens omhoog zou kunnen komen. En wat als er nog anderen verdronken zijn,waarvan niemand het wist? Niet fijn toch om daar tegenaan te zwemmen. 

Ja, de overkant gehaald en weer terug. Nergens tegenaan gezwommen. Later nog eens gekeken hoe groot en grijs dat zwembad op de camping was… viel best mee. 

Het water in Varkala, nog zuidelijker dan Goa, is niet alleen grijs, maar ook best wild. De golven doen denken aan de vorige reis, aan het Copacabanastrand in Rio. 

Als een wilde puber van 25 duik in de hoge golven. Stoer. 

Af en toe neemt een golf me mee naar beneden, maar ik ben onaantastbaar. Tot die tweede golf en die derde golf me juist raakt op t moment dat de onderstroom het meeste water wegtrekt. Minder ingewikkeld geformuleerd: ik kom keihard met mijn hoofd op t zand. Duizelig sta ik weer op en word weer neergeslagen door een nieuwe golf. Gelukkig minder groot. Wankelend wandel ik terug naar de plek waar onze handdoeken liggen. 

Cécile kent dit verhaal, maar dan met zichzelf in de hoofdrol. We weten eigenlijk niet meer wie het nou echt heeft meegemaakt. Of zijn we allebei gevallen en weer opgestaan? 

Of was de klap voor ons allebei zo hard dat we het verhaal van de ander vergeten zijn 

Het antwoord op de eerste vraag van dit stukje: gedaan. En ook weer zonder problemen boven water gekomen. De golven trotserend.