Kanniyakumari 1 maart 

We zagen het in Mumbai, in Panaji, in Varkala en nu ook op het zuidelijkste punt van India: het strand is de plek om te zijn aan het eind van de middag. Maar zonder mobieltje ben je er niet geweest.

In Mumbai hadden we vooraf geen enkel idee bij dat strand. Op de plattegrond van de telefoon stond een stukje geel, dat betekent strand. We hadden vast ook iets met industrie en vervuiling verwacht, maar we zagen vooral heel veel mensen en bijna allemaal blije mensen.

Het lachen gebeurt heel spontaan, maar als de camera aangaat nog net iets spontaner. De universele manier van de selfie of de portretfoto. De lach gaat er meestal even af als de foto gemaakt is en de gefotografeerde naar de camera toeloopt om het resultaat te zien.

We gaan op het strand zitten en kijken en blijven kijken. Of het voor TikTok is of voor iets anders: af en toe wordt er spontaan gedanst. Vol overgave, tot de dertig seconden over zijn. Wat ook populair is: het wandelingetje. Spontaan aankomen lopen richting camera, ook geen idee waar het voor gebruikt wordt, maar ik krijg er geen genoeg van om naar te kijken. Meestal kijkt de gefilmde net iets te vroeg in de camera met zo’n blik van: is het goed zo?  En dan moet het weer over.

Iedereen is op het strand. Koppeltjes, vriendengroepen en families, veel families. Vooral veel kleur in de kleding van de vrouwen en als de jurk onverhoopt een beetje nat wordt door de zee: geen probleem.

In Kanniyakumari zijn het vooral de gezinnen die aan zee zijn om daar de zon in te zien zakken. Een strand is er niet echt, er liggen grote stenen waarop het niet voor iedereen makkelijk is om het evenwicht te bewaren. Ook dat is ontzettend leuk kijken.

Mijn telefoon staat vol met plaatjes van mensen die zichzelf fotograferen. Waar ik me bezwaard zou voelen, lijkt er hier nauwelijks gene. Er lijkt ook geen gêne als het gaat om gefotografeerd worden. Kan misschien ook niet anders als je met zoveel mensen bent. India is groot, maar het aantal Indiërs ook.

De familieselfie is een extra genot. Veel discussie over waar iedereen moet staan en hoe. Het duurt altijd even, maar Iedereen doet gedwee mee en gaat vanzelf in een nogal stijve houding staan. Serieus kijken is een voorwaarde.

Alleen in Kamiyakumari zijn de selfiemakers ook weer vroeg op. Want dit is tenslotte de plek waar je zonsopgang en zonsondergang vanaf ongeveer dezelfde plek kunt zien, met twaalf uur tijdsverschil. Boven op het dak van ons hotel komen de families samen. Zelfde discussie, zelfde serieuze gezichten.

De zon voor ons, de selfies om ons heen. Ik raak niet uitgekeken.