Seaview cottages, 14 maart 2023 

Hij staat met zijn geelzwarte wagentje tussen tientallen andere geelzwarte wagentjes. Het is mistig, dat klinkt romantischer dan dat we door de smog niet alles even goed zien. 

Over zijn witte blouse draagt hij een vestje. Het is november dus niet per se heel warm, ook al zijn we midden in de stad. Zijn broek is gestreken en naast hem een schaakbord. Hoe hij in het kleine wagentje zich zo kan vouwen dat hij geen last heeft van het stuur, terwijl hij zit  en ook de stellingen op het bord kan bekijken, is mij een raadsel, maar hij doet het. 

Om hem heen raast alles. Collega’s roepen en schreeuwen om een vracht. Hij zit verzonken in een stelling, kroelt door zijn haar en klopt zijn pijp uit. 

Of we mee mogen? Ja, natuurlijk maar even geduld. 

We zetten onze rugzakken tegen zijn tuktuk aan. Door de ‘mist’ stralen straaltjes zon. De koloniale gebouwen die in een ring om het historische plein liggen zijn witter dan wit en de bomen op Connaught place in het centrum van het centrum van New Delhi lijken groener dan ze in hun werkelijke stoffigheid zijn. 

‘Kom maar zitten, waar willen jullie naar toe?’  Het maakt niet uit, rij maar en we zien wel. Praat maar en we luisteren wel. De tuktukchauffeur rijdt op wolkjes door de ontwakende stad. 

November 1993 is onze eerste kennismaking met New Delhi. Onder het plein zijn al wel plannen voor de metro, maar er rijdt nog niets. Boven op het plein en in de rest van de miljoenenstad is het deze vroege ochtend relatief rustig. De stad maakt zich op voor alweer een dag vol chaos. 

De tuktukchauffeur vertelt over zijn land, over zijn werk. Over de stelling op het schaakbord en hoe hij deze gaat oplossen. Hij praat over het laatste boek dat hij las en vraagt ons naar het derde kabinet Lubbers en hoe het toch kan dat conventionele partijen zo lang de dienst uitmaken in een geseculariseerd land als Nederland. We luisteren en knikken. Vinden het veel interessanter als hij praat, dan wanneer wij iets zeggen over het land waar we al maanden niet zijn geweest. 

We rijden langs het Redfort, de Jama Masjid Moskee en staan stil bij India Gate, de triomfboog die lijkt op de Arce de Triomphe in Parijs. 

We horen tijdens de rit alleen de tuktukchauffeur praten. Het andere verkeer is er niet. Op een of andere manier zijn er geen stoplichten en tuktuken we op wolkjes door de stad.

Benieuwd of deze fata morgana, morgen ook opdoemt, als we na bijna dertig jaar opnieuw naar de Indiase hoofdstad reizen.