Vliegen naar Pokhara, 19 maart 2023 

We zijn op hoogte. We vliegen van Kathmandu naar Pokhara. Van 1400 meter naar 822 meter en vliegen tussen de bergen van boven de achtduizend meter. 

We zien het verschil niet tussen waar de wolken ophouden en de bergen beginnen. Dat zien we niet als we vliegen, ook niet als we geland zijn. 

Hallo regen, maar ook, hallo prachtige bergen achter de wolken. 

We zullen niet hoger wandelen dan we ooit in Europa gedaan hebben. Aan touwen hangen en naar beneden vallen op de Everest’s is helemaal niet aan ons besteed. Laten we gewoon rustig beginnen. Zoals vaak bij plekken waar we zijn, denken we: dat gaan we later nog eens een keer goed bekijken. Na bijna drie maanden reizen komt er steeds meer bij om later nog eens te bekijken en er komt steeds minder later. Dat klinkt fatalistisch, maar het is niet meer dan een feit. 

Toen er nog heel veel later was, reisden we ook naar Bolivia.

Hoe de plek heet weet ik niet meer, hoe we er kwamen wel: de chauffeur vond de steile, smalle weg omhoog zelf ook spannend. Hij offerde de lokale wodka aan de bodem, en aan zichzelf. Op hoop van zegen boven gekomen. Op de terugweg tegen beter weten in over het randje gekeken. Geen idee hoeveel mensen levend uit die bus zijn gekomen die in het ravijn lag. 

Eerder waren we in La Paz. De grootste stad van Bolivia ligt op 3625 meter. 

In de haast die we daar hadden (we hadden tenslotte maar een jaar) gingen we de dag na aankomst naar skipiste Chackaltaya, 5200 meter hoog. 

We hebben niet geskied, wel coca thee gedronken. Dat moet goed werken om hoogteziekte tegen te gaan. 

Dat heb ik geweten, eenmaal terug in het hotel zag ik bij het douchen allemaal kleine schildpadden over mijn lijf lopen. Hun ontlasting bleef hangen op mijn huid. 

Best gek. Na twee dagen hoofdpijn was alles weer normaal. Behalve dat ik motoren, auto’s en bussen hun motor uit hoorde doen als ze in La Paz van hoogte naar beneden reden. Benzine uitsparen, zoals we de afgelopen maanden ook zagen. De waarheid is soms ook gevaarlijk.