Jambiani, 28 december 2022

Het echte reizen begint na Kerstmis. Het kindeke ligt nog in de kribbe als we derde kerstdag veel te vroeg op weg gaan naar het vliegtuig van 10.15. Wandelen naar de metro, van de metro naar de trein, van de trein naar het vliegtuig. De weg naar het vliegtuig gaat zonder schaamte, in het vliegtuig heb ik er ook geen last van. Misschien had dat wel gemoeten. 

Het is een mooi woord, vliegschaamte. Ik realiseer me dat het klimaat niets heeft aan mijn geschaam als ik dan toch het vliegtuig in stap. Ook wel een goeie levensles voor al die andere schaam. In het vliegtuig hebben we gezelschap van ongeveer 400 anderen.

In welke reispapieren staat dat het tegenwoordig verplicht is om in trainingspak te reizen? Samen met het personeel lijken Cécile en ik deze aanwijzing gemist te hebben. Natuurlijk, alsof mijn vormeloze kleding over mijn te dikke lijf wel kan. Maar hallo, een trainingspak aan en dan acht uur stil zitten? 

Eenmaal op het vliegveld van Zanzibar legt een vliegtuiggenoot in vliegtuigkleding met enorm angstige ogen en een van stress kromgebogen rug aan haar kinderen uit dat de mensen hier op het eiland heel relaxed zijn. 

Daar hopen Cécile en ik dan ook een beetje van mee te krijgen. Snel de spanning uit onze lijven. Hup, hup, hup, weg ermee, en wel nu meteen. Zonder schaamte gaan genieten. 

Goed idee, nu we toch in Jambiani zijn. Dat is in het zuidoosten van Zanzibar met een schaamteloos uitzicht op zee.