Pingwe, 31 december 2022

Als er dan toch een dag in het jaar is om over water te lopen, dan de laatste dag. 

En zo geschiedde. 

Bij de receptie van het hotel hangen foto’s. Een foto van een aap, vanwege de apentour. Een foto van een specerij, vanwege de specerijentour. En een foto van huis op een rots, vanwege het huis op de rots. Het is een verblauwde foto. Soms gebeurt dat bij een print. Het krijgt net iets meer van de ene kleur mee dan van de andere. 

Een blauwig huis, op een rots. 

Voor ons, een herkenbaar huis. 

Een ongeschreven ansichtkaart van dit huis op deze rots hangt al zeker twintig jaar in de slaapkamer in Den Bosch. Het is een grappig plaatje waarvan we altijd dachten: wat leuk, een foto van een huisje op een rotsje midden in de zee. 

Geen idee waar die rots is. 

Tot de verblauwde foto in de receptie van het hotel. 

We gaan op zoek. 

Eerst een uurtje wandelen over het strand naar het volgende dorp. We kopen opnieuw niets van de Masaijongens die houten giraffen, houten olifanten en plastic armbanden aanbieden. We struikelen opnieuw niet over de touwtjes die de kitesurfers hebben neergelegd en we halen onze voeten opnieuw niet open aan het gebroken glas dat overal ligt. 

Paje is het volgende dorp. Vanuit dit dorp nemen we een Dala Dala. Een lokale bus die overal stopt en nogal vol zit met mensen. We staan dus, in de Dala Dala. Onhandig dicht bij andere Dala Dala reizigers die zwijgzaam een voor ons klein bedrag geven aan de schreeuwende conducteur. Hij schreeuwt niet naar de mensen in de bus, maar naar de mensen buiten. Het busje kan nog voller. 

MapsMe, een Googlemapsachtige die zonder verbinding met internet ook ons de weg wijst, vertelt waar we uit moeten stappen. Aan deze weg met hobbels staat een bord: we volgen het teken richting: The Rock. 

De ansichtkaart bestaat. We maken zelfs selfies met het huis op de rots op de achtergrond. Op de foto in Den Bosch is er rondom water. In het echt is er vooral  strand met een klein beetje water. Over dat water, of beter over de stenen die daar speciaal zijn neergelegd, lopen we richting rots. 

Het zal wel vol zijn, het restaurant in het huisje op de rots. Sinds vijf jaar is een Italiaanse man hier de baas. Ja, alles is gereserveerd, maar dat ene tafeltje niet.

Dus we eten pasta met iets, we drinken een fles met iets en kijken naar buiten.

We zien niet ons bed in Den Bosch, ansichtkaarten kijken tenslotte niet terug. We hebben wel een eindeloos uitzicht.