Serengeti, 9 januari 2023

Op een schrijfcursus leerde ik ooit dat je het woord prachtig nooit alleen mag gebruiken. Omschrijf wat je prachtig vindt. Prachtig alleen is niets, het is een containerbegrip. ‘Weet je wat een containerbegrip is, inderdaad, containerbegrip.’ Dat denk ik dan. Flauw he?

Prachtig dus, ik betrapte mezelf er bij de radio ook vaak op. Als anderen, altijd maar die anderen, het woord ‘prachtig’ gebruikten wachtte ik op de uitleg. Soms ging ik in gesprek met de collega: ‘hé, collega (naam), prachtig verslag van Sail, maar als er een prachtig schip voorbij komt varen, dan weet ik niets, dan heb ik niets gezien, dan heb ik alleen jouw oordeel over dat schip. Waarom heb je daar geen extra woorden aangegeven?’

En dan opeens op 9 januari 2023 ben je in de Serengeti. Dan zie je de trek van de Wildebeesten en de zebra’s, dan zie je de leeuwen gapen, de giraffes lopen en dan hoor je de olifanten trompetteren. Dan rommel je daar in je jeep langs en dan schieten woorden te kort. 

Want hoe omschrijf je de giraffe die samen met een collega giraffe aan de wandel is. Wat beweegt er allemaal in dat enorme lijf. Hoe gaan die bruin, geel, witte tekeningen op dat lijf de hoogte in. Waarom zijn die oortjes zo schattig en voelen de beesten zo gracieus? 

Hoe ligt die leeuwin daar te liggen. Als een volleerd fotomodel wacht ze op weer een jeep, staat dan op, geeft een knikje met haar hoofd en loopt bevallig de andere kant op. Haar staart decent voor de billen. 

Hoe omschrijf je die kudde olifanten die met elkaar in overleg zijn over hoe ze de rivier gaan oversteken? Het is een vergadering waarin de oudste bepaalt. Maar het lijkt alsof ze pas een beslissing neemt als ze de mening van iedereen in de groep heeft gehoord. 

In dit geval was de beslissing: niet over de rivier. Dat was jammer, want dan waren ze nog dichterbij gekomen. 

Hoe omschrijf je de apen die in een groep van bijna 100 achter de jeep aan lopen, om de jeep heen gaan, en waarvan er twee bewegingen maken om er voor te zorgen dat er ook de volgende keer voldoende apen zijn?

En opnieuw ligt daar een luipaard. Als een tank stevig in de boom. De benen hangen nonchalant wiebelend naar beneden. Een kat kan dezelfde bewegingen maken, maar een kat is een kat, en geen luipaard. 

De jeepmannen zijn trouwens ook aardig voor elkaar. Als onze jeep niet meer start, komen andere jeeps om ons heen staan. Rockie, gids en chauffeur, kan onder de motorkap kijken. Er komt nog een chauffeur bij. Want ja, de luipaard ligt daar wel heel lief en aardig., ze ziet er zacht en aaibaar uit, maar het beest kan zo maar denken: Rockie, ik heb je. 

Met een paar klappen op het motorblok start de auto weer en gaan we verder. Het is een prachtige safari.