Varkala, 25 februari 2023

Honderdduizenden stappen verder inmiddels, het exacte aantal weet ik niet. Gelukkig is de stappenteltik een beetje tot rust gekomen (zie verhaal 6).  Af en toe komt er een andere tik voor in de plaats: de trappenteller. De app op mijn telefoon meet ook hoeveel trappen je gelopen hebt, een hoogteverschil van 3 meter is één trap. 

Omdat we in de bergen zijn en omdat we daar wandelen is het aantal gelopen trappen gigantisch, op de app tenminste. Januari is daarmee de topmaand, nog nooit zoveel trappen gelopen. Was het vorige maandrecord gemiddeld 27 trappen per dag nu zijn het er 37 geworden.

Ja, volstrekt oninteressant. Maar het hoofd, het grote hoofd moet ook wat te tellen hebben onderweg. Ik probeer op deze manier ook een beetje de hoeveelheid indrukken te verwerken. Dat doe ik ook door meteen te bedenken hoe het op papier moet komen, wat ik zie. Op safari en tijdens het wandelen in de  buurt van Lushoto, de regio Usambara, schreef ik tientallen verhalen In mijn grote hoofd. Maar in de jeep, naast een olifant is het moeilijk schrijven. Wandelend door de bergen gaat dat ook moeilijk. Hopelijk zijn hoofd en papier geduldig en komen de verhalen er alsnog uit. 

Trouwens, we zijn ook gewoon aan het reizen, niet alleen maar aan het schrijven. We moeten foto’s maken (veel foto’s en een actueler verhaal over onze reis vind je op het polarstepsblog van Cécile) en we moeten genieten. Dat doen we ook, allebei. 

Als een verhaal uiteindelijk op papier komt, verzamel ik er zeven (7). Deze stuur ik naar Sander. Hij is de man die nog een websiteje over had en ook de man die plaatjes bij de verhalen zet en er ook nog trefwoorden uithaalt én er voor zorgt dat jij het kunt lezen. 

Dat is knap, naast druk werk, druk gezin en druk verder leven. 

Dank je wel!

De komende zeven verhalen spelen zich nog af in Tanzania, vooral in de heuvels aan de grens met Kenya. Het gaat over een kapotte bril, een roodlfluwelen vogel en radio voor liefhebbers.

Groeten van Joris