Jambiani, 30 december 2022

In de vroege ochtend klotst de zee zachtjes en kalm tegen het muurtje aan de voorkant van het terras van het hotel. Het water is grijs. Als de zee zich even later honderden meters terugtrekt wordt het grijs lichtblauw en een beetje groen. De bodem van de zee ligt open, bloot en kwetsbaar voor ons. Mensen uit de dorpen achter de hotels verzamelen op het drooggevallen water kleine dieren en doen ze in een emmer. Aan stokjes groeien vissen en zeewier wordt verzameld. 

Het is hier zeg maar, best wel mooi. 

Dan zou je de zee in kunnen gaan.

Maar: 

Overal liggen stenen, dat loopt niet fijn. Als er geen stenen liggen, zak je langzaam weg in het zand. Dat voelt niet lekker, en als je eenmaal diep genoeg bent, worden je benen omarmd door het zeewier. Dat is ronduit vies. 

Je kunt ook met een buisje in je mond en een duikbril voor je ogen dobberend op het water naar vissen kijken. 

Maar: 

Het kleinste golfje water komt vast in de buisje, en dan komt dat water in je mond, en dat is niet fijn.

Rustig zwemmen is ook niet aan de orde, want overal komen mensen op plankjes voorbij. Ze hangen met touwtjes aan een stukje plastic in de wind. Zo’n plankje tegen je hoofd voelt niet lekker. 

Ik zou me ook niet zo kunnen aanstellen, en gewoon gaan zwemmen. 

Maar: 

Als je dan boven water komt en je ogen open doet, zie je plotseling een slang, een leeuw of André Hazes: het is alle tatoeages verzamelen bij de collega-toeristen. Dat is ronduit smerig.

Dus ik blijf vooral op een afstandje kijken naar de zee. Naar het grijs dat lichtblauw en groen wordt. Naar de bodem die open komt te liggen en het water dat op een gegeven moment weer zachtjes en kalm tegen de voorkant van het terras van het hotel aan komt. 

Mooier kan het voor mij niet worden.