Madurai, 3 maart 2023

Foto’s maken in de tempel mag niet en het gebeurt ook niet. Eerder op het veerbootje naar de tempel van verhaal 66 stond een bord verboden foto’s te maken. Niet alleen dat bord werd veel gefotografeerd.

De Minakshitempel is groot, heel groot. Er zijn vier ingangen en overal staan rijen mensen. Aan de hekken te zien is er ruimte voor lange rijen. In het midden van het midden van de tempel is een waterbassin en een soort tribune daar omheen. Naast ons een ander toeristenpaar, ook de schoenen uit. De rode sokken hebben zwarte vlekken, de witte sokken zijn een beetje bruinig. Ik kijk maar niet onder mijn eigen, blote, voeten.

Door de galerijen rondom het bassin lopen groepen mensen met petjes. Oranje petjes, rode petjes en witte petjes. Voorop een gids met een stok in dezelfde kleur. Delen van de tempel zijn alleen bereikbaar voor Hindoes. Foreigners zijn geen hindu, zo blijkt uit de borden. Dat is best overzichtelijk.

In een vorige tempel moesten mannen met ontbloot bovenlichaam naar binnen, hier is dat niet nodig. Alleen de geestelijken zijn boven naakt. Je kunt hier ook met blote kuit of blote knie lopen en dus met vieze sokken.

We gaan op onze zwarte voeten op safari in de tempel. Het is om te verdwalen zo groot. We kopen kaarsjes van Ghee, dat is geklaarde boter die lekker kan branden. Het ruikt lekker vet. Normaal maken we hier een foto van, maar nu alleen in ons hoofd.

Binnendoor, buitenom, we krijgen het idee dat we in een deel terecht zijn gekomen waar de foreigners niet welkom zijn. Donkere, lange gangen, met af en toe een plek waar gelovigen naar binnen gaan. We lopen met grote ogen en open mond verder. We zien eigenlijk niet veel. In veel andere tempels is het rijkelijk versierd. Van de foto die ik in mijn hoofd heb opgeslagen herinner ik me van binnen in deze tempel niet heel veel kleur. Aan de buitenkant wel, maar dat mag je dan ook fotograferen.

Dan blijkt dat we tegen de richting in lopen. Een vriendelijke meneer maakt dat ons duidelijk. Als we ons omdraaien komen we binnen bozeblikafstand van een meneer met een enorme sleutelbos. We moeten hier weg, EN NU METEEN.

Sorry, sorry.

Maar hoe vinden we een weg door alle gangen en gangetjes? En als we die weg gevonden hebben bij welke uitgang stonden onze schoenen ook alweer?

De tempel voelt als niet te omvatten, te groot, te veel. Een paar dagen geleden waren we in een kleine tempel. Veel beelden om te aanbidden en één jongen die ergens middenin de tempel verdiept was in een spelletje op zijn telefoon. Dat voelt veel toegankelijker.