Seaview cottages, 11 maart 2023 

We zijn terug bij de paneermaaltijden (verhaal 39) en zitten op de houten veranda met uitzicht op zee. Lezen, schrijven en luieren. Daar zou ook luisteren bij kunnen, maar ik heb al maanden geen podcast gehoord. In Tanzania was de laatste: Theo Maassen in gesprek met zijn zus Judith over schrijven en haar nieuwste boek.

Thuis luister ik heul veul. Naast live radio (ja, dat bestaat nog), heel veel politieke podcasts, veel Winteruur met Wim Helsen (ik wist ook niet dat het leuk was om naar een televisieprogramma te luisteren) en Weer een dag. Iedere dag vertellen Marcel van Roosmalen en Gijs Groenteman over niets en alles tegelijk. Verslavend, maar op reis blijkbaar niet. Geen koptelefoon in of op, laat alle geluiden van buiten maar binnenkomen.

Ik heb wel behoefte aan de tweemanspodcast RoJO radio met vriend Rob (zie verhaal 25). De geluidjes die ik opneem en doorstuur blijven een praktisch overzicht van de reis tot nu toe. De eerste keer dat we in GOA waren, liepen Cécile en ik samen een ATM in. Dat mocht niet van de computerstem. Er mocht maar één iemand tegelijk.

RoJo brengt me ook terug in de eerste Tuctuc van deze reis in Mumbai. Het geluid van het autootje wordt overstemd door het andere verkeer. In Mumbai klonk ook een piano in het sjieke hotel Taj Mahal Palace. Dat is het hotel van de aanslagen in 2008 waarbij 174 mensen om het leven kwamen. Nu lijkt het alsof de piano klinkt als altijd, als het niet overstemd wordt door de saxofoniste die in de trapopgang aan het spelen is en door het hele hotel galmt.

Veel honden ook deze keer bij RoJo. Hardblaffende honden in de avond en de nacht.

De spelende kinderen van de supertoer (verhaal 48) lachen zich van de glijbaan af, en nog een keer en nog een keer. Het Kathakali toneelstuk (verhaal 51) klinkt nog net zo hard in mijn oren als toen ik het live zag en hoorde.

We zenden het geluid van vogels en de stilte tijdens een junglewandeling uit. Die stilte is grappig, want we lopen achter een gids aan die zijn vinger voor zijn mond houdt, maar hij en wij stappen op droge bladeren en kapot hout. Alle wilde beesten zijn al lang weg door deze slechte woudsluipers.

Veel dans en muziek in Varkala, maar ook het dwingende fluitje van de badmeester. Er hangt een rode vlag en mensen mogen eigenlijk het water niet in. Driftig blazend, fluit de man de mensen uit de golven.

In het uiterste zuiden van India bedenkt de katholieke kerk dat het leuk is om de ochtendmis (zes uur!) via luidsprekers uit te zenden. Honderden meters verder horen we het weesgegroet Maria enzovoorts.

In een kathedraal preekt een boze priester, althans zo klinkt het voor ons als we in de deuropening een stukje opnemen. Vandaag neem ik het gekabbel van de zee op. Even de houten veranda af en de golfjes die op het strand komen opnemen. Rob hoort hierin een wandeling langs de snelweg en een leeglopend doucheputje. Niet alles is wat het lijkt. Of niet alles lijkt op wat het is. Zelfs niet bij RoJo radio, de radio voor echte liefhebbers.