MtowaMbu, 12 januari 2023

De safarivrienden voor een paar dagen zijn weg. Het ene koppel was ‘maar’ drie dagen tussen de wilde dieren, andere koppels waren een dag eerder begonnen. Ze hebben vaak strakke schema’s voor de komende dagen. De Australiërs moeten vanavond nog een vliegtuig hebben richting Oeganda (apen kijken). De Duitse moeder en haar Amerikaanse zoon gaan een dagje rond de Kilimanjaro wandelen, Kilimanjarobeklimmer John is zijn geld aan het tellen en de jongeren uit Nieuw Zeeland hebben ook andere bezigheden. 

Iedereen is weg, zodat we alleen zijn met z’n tweeën. Morgen op privésafari naar weer nieuwe beesten. Vanmiddag nemen we een voorschot op een samen-alleentoer: we lopen met Steve anderhalf uur door MtowaMbu, het dorp waar hij vandaan komt. De gids voor bij de wilde dieren, Rockie is vanmiddag even vrij.

Het groen van de rijstvelden is een mooi begin. We lopen daarna naar een christelijke kerk waar het koor de geluidsinstallatie aan het uitproberen is, daarna door  naar de schildersclub. Daar hebben we wel vragen over: hoe kan het dat al die schilderijen op elkaar lijken. Hier en op Zanzibar en in Arusha? Ons idee is dat het allemaal een beetje BobRossig is, beetje naschilderen. De baas van de kunstenaars en Steve zeggen dat het ieders eigen inspiratie is. Dat valt dan wel vaak samen, die eigen inspiratie. 

We komen langs een houtbewerkersclub. De houtbewerkersstam komt oorspronkelijk uit Mozambique, generaties geleden. Ik mag zelf een beetje aan het hout schaven. Dat vind ik leuk. We moeten wel betalen om de winkel met houten giraffen, olifanten en borden in te gaan. Dat doen we niet en we gebruiken daarvoor een slap excuus: het regent, en de tent staat nog open. 

Slap excuus, want de regen is al snel voorbij. 

Steve vraagt ons wat we van zijn rondleiding vonden. De houtmannen waren leuk, de schilders hadden interessanter kunnen zijn, het rijstveld was mooi en het verhaal bij de bananenplantage was nieuw voor ons. Een bananenboom geeft een keer vruchten en dan is het gedaan. De boom wordt dan deels gekapt. De oude boom zorgt voor water voor de nieuwe bananenboom, en zo gaat het eeuwen door. 

Goed verhaal. We hebben ook heel veel vragen over het bananenbier. We werden naar de bananenbierbrouwerij gebracht. Dat was het idee. Het bananenbierbrouwproces zien we niet. Wel een twee mannen die al veel geproefd hebben. 

Twee vrouwen doen de was in het café en vertellen dat ze voor 100 of was het nou 1000 liter bananenbier gekocht zijn. Echt waar. Hun aanstaande moet zoveel liter kopen, en dan mocht hij die vrouw trouwen. Ze lachen een beetje als ze het nogmaals bevestigen. Steve heeft geen idee, is ook (nog) niet getrouwd en hoort niet bij de bananenbiertribe. 

Dus ‘s avonds praten we met Rockie na over wat we vandaag geleerd hebben. Rocky zelf is getrouwd met een Masai vrouw. Hij komt zelf van een andere stam. Om te trouwen moest hij tien koeien betalen. Het is hem gelukt om dat op afbetaling te doen. 

Cécile vraagt hoe dat straks met zijn dochter gaat. Rockie is stil, kijkt op, lacht een beetje: ‘om eerlijk te zijn;  ik heb nog niet nagedacht over wat ik voor mijn dochter ga vragen.’