Teggady, 22 februari 2023

Geen carnaval gevierd (daar doen ze hier niet aan, ondanks dat er veel katholieken zijn)  en dan toch op deze woensdag naar de kerk, de kerk van Lourdes nog wel. Zo heet deze kerk in Teggady, in het zuiden van India. 

Joseph, gids, chauffeur en onze alles deze dagen, is katholiek. Hij wil op aswoensdag naar de kerk en ik wil mee. Gewoon omdat het kan. Als we aankomen bij de mis, zit de kleine kerk al helemaal vol. Nou ja, ze staan, er zijn geen banken. 

Ik had gehoopt in stilte achterin te kunnen zitten. Maar Joseph troont me mee naar het midden van de kerk, duwt een paar mannen aan de kant, en dan staan we daar. Hij gaat even op z’n knieën, slaat een kruisje en komt weer naast me staan. 

Zijn zondagse schoenen staan buiten de kerk, net als meer dan 100 slippers en mijn nogal gebruikte wandelschoenen. Op blote voeten, of met sokken aan kun je de mis blijkbaar beter volgen. Links staan de mannen, rechts de vrouwen. Kinderen zijn verdeeld over de rijen, een beetje meer aan de rechterkant. 

Vrouwen dragen hoofddoeken van kleurrijke en dunne stof. Alleen de paar nonnen zijn in het zwart (wit). De dienst begint met een synthesizer die de echoknop flink heeft aangezet. Ik hoor veel geluid, maar zie niemand spelen. Ook niet als er iemand gaat zingen. In mijn beleving klinkt het bandje nogal vals, maar dat is misschien onaardig om te zeggen. 

De priester komt met drie misdienaren door het middenpad aangelopen met de bijbel boven zijn hoofd. Hij spreekt ook met een echo, goed te horen als hij tegelijkertijd met de gelovigen in de kerk amen, men, en, n zegt. 

De priester maakt een grapje, zo vertaalt Joseph na afloop. Afgelopen weekeinde konden kinderen iets offeren. Er was een jongetje dat fruit en 10 roepies op een dienblad aan de priester gaf. Net op het moment dat hij het overhandigde pakte hij snel de roepies, en stopte ze in zijn broekzak. De kerk lacht. Verder is het nogal serieus.

Er zijn drie lezingen die ik niet versta en de priester preekt uit zijn hoofd. Naast het grapje vertelt hij op serieuze toon hoe de gelovigen moeten geloven. Dan gaan de mannen en de vrouwen in de rij. Een enkele keer staat er iemand verkeerd, maar daar wordt niets van gezegd. Aan mijn kant geeft een non mannen een askruisje op hun voorhoofd, de andere kant kan ik niet zien. Ik blijf zitten in een ongemakkelijke kleermakerszit en zie een enorme rij voor de non. Zoveel mensen zaten er niet in de kerk. Buiten, net naast de nagemaakte grot van Lourdes blijken er ook nog zeker 100 mensen de mis bij te wonen. De echo van de priester, zang en muziek klinkt ook hier, hard.

De mis is nog lang niet afgelopen, maar Joseph vindt dat we moeten gaan, anders komen we veel te laat op de volgende plek, zegt hij. Geen heilige communie voor hem dus. Met een askruis op zijn voorhoofd brengt hij ons nog veiliger naar de volgende plek. Zonder ongelukken en maar anderhalf uur te laat komen we daar aan. 

Ik had er meer van verwacht, van de mis en van dit stukje eigenlijk ook. Dat ik al schrijvend ook voor mezelf uitleg wat het was, is en wordt tussen de katholieke kerk en mij. 

Maar nee, het was gewoon een mis.