In Bangkok met Ton en Pui, 29 maart 2023

Een beetje herinneringen ophalen aan eerdere keren dat we in Bangkok waren. Vooral de ‘langer geleden’ keren. Zo’n dag zou het moeten worden.

Laten we naar Khaosan Road gaan, de rugzakkenplek bij uitstek. Althans van toen eerst. 

We hebben een keer overnacht in een hotel, maar waarschijnlijk mag het die naam niet hebben. Het leek een beetje op een COVID-priklokatie, of zo’n kleedhokje in een zwembad. Echte afgesloten kamers waren er niet, maar spaanplaatmuren die tot halverwege het plafond gingen. 

Een sleeper in een trein biedt meer privacy. 

Hoe zou het er nu zijn? We hadden niet het idee dat we hetzelfde hotel of wat het ook was terug zouden vinden, maar misschien konden we de sfeer voelen van toen. 

We wilden vooral niet naar De Liggende Buddha, Wat Phra Kaeo of de Wat Arun. Een Wat is een tempel en die zijn mooi, maar even geen zin in. 

Dus… grote varanen ontmoet in het park bij het hotel. Daarna een metro. Dat is ook een verandering in onze manier van reizen tegenwoordig: ook al is het maar een uur wandelen, doe dan toch de metro maar. Dan komen we in ieder geval niet in tijdnood als we aan het einde van de middag met vriend Ton en zijn vrouw Pui hebben afgesproken. 

We reizen zo verantwoord. 

Is dat een steegje? Zijn dat leuke, kleine, gekleurde huizen? Is dat een oranje gloed door de zon of is het een monnik met paraplu? 

Bijna bij de rugzakkenstraat zien we zoveel moois dat we even een bochtje maken. 

Het werd een bocht van een uur of twee. Een klooster en twee tempels. Druk, in de buurt van de toeristenbuurt en toch bijna toeristenloos. 

Het is Wat Suthat. Officieel: Wat Suthat Thep Wararam Ratchaworamahawihan. Namen in Thailand kunnen best lang zijn. Zo heet Bangkok eigenlijk: Krung Thep Mahanakhon Amon Rattanakosin Mahinthara Ayuthaya Mahadilik Phop Noppharat Ratchathani Burirom Udomratchaniet Mahasathan Amon Piman Awatan Sathit Sakkathattiya Witsanukam Prasit. Ton heeft dit uit zijn hoofd geleerd en kan het heel zangerig opdreunen. 

In de eerste tempel zitten een stuk of vijftig kale jongens aan de zijkant. Ze hebben allemaal hetzelfde blauworanje trainingspak aan. 

Als de monnik zachtjes via een microfoon gaat praten, draaien de jongemannen allemaal tegelijk een kwart om. Hun linkervoet onder hun billen, de rechter een beetje naar achter uitstekend. 

Ze worden begeleid door mensen van de marine, in lichtblauwe shirts. Zij leggen uit dat dit jonge monniken in opleiding zijn. Maar misschien begrijpen we het niet helemaal goed en zijn het jongens die de zee opgaan. 

Het maakt niet uit. We vinden alles prachtig wat we hier zien, of horen. De Japanse bomen op het binnenplein worden geknipt. Even opnemen, het klinkt hetzelfde als op de theeplantage. (RoJo Radio)

De volgende tempel heeft een grote gouden boeddha. Mensen zitten voor hem op de stenen vloer. Ze maken selfies van zichzelf en de boeddha. Ook hier zijn de muren beschilderd met stripboeken vol verhalen. 

Een dag zonder tempels, zo had het moeten zijn vandaag. Toch werden we helemaal gelukkig van een klooster en bijbehorende tempels: uiteindelijk is dat onze manier van reizen.